Sobota, 30 maja 2015. Nienawidzę niezliczonych momentów, kiedy na mnie nie patrzysz. jak nowy poranek, który odsyła precz koszmary. I gdyby nadzieja miała oczy, wyglądałyby jak jej. Nienawidzę odłamków serca, które próbuje poskładać. Jest piękniejsza niż zachód słońca, bo nie przemija. Nie zasługuje, żeby błąkać się wśród tak prozaicznych ludzi bez wyrazu. Nienawidzę oddechu, który grzęźnie mi w płucach, jak piach.

Jeżeli chcesz płacz, to usuwa głęboki ból. Pozwól mi wejść do twojego serca, aby pokazać ci twoje przeznaczenie. Niedziela, 9 sierpnia 2015. Mógłbym jej powiedzieć, że ją kocham. Obyłoby się bez łez wzruszenia, wbitych pod skórę paznokci czy wyłamywania zdrętwiałych z zimna palców. Nawet nie musiałbym miętolić krawędzi koszulki. Tylko - czy nie wpadłbym wtedy w zgrabnie złożony wachlarz kłamstw? Kłamstwem, któ.

Este amor la está descubriendo con su dolor, se fuerza mi corazón el coraje- Naxi. Piątek, 6 listopada 2015. Rozmowa z Maxim wiele mi pomogła by zrozumieć, że bardzo mi zależy na Francesce i jestem zdolny jej wybaczyć. Słyszałem, że planuje powrócić do Włoch z Fede więc muszę się z nią zobaczyć. Nie mogę jej stracić! Hej Diego wejdz proszę - wpuścił mnie uprzejmie do środka. Spytałem od razu, kierując się na górę. Hej - szepnąłem przerywając cisze patrząc na butelki po piwie. Co jest? Nic to tylko kilka .

Zamiast tego chodził w nieznośnie fioletowym swetrze. Ale przecież mu tego nie powie. Naty pokiwała głową, przejeżdżając palcem po miękkiej okładce.

Wtorek, 7 października 2014. Papatki - czyli oficjalne pożegnanie. Dlaczego post pożegnalny jest napisany w pierwszej osobie? A co do bloga. Sprawy się skomplikowały, wyszły na jaw niektóre rzeczy. Być może było nas za dużo? Może to chodziło o wiek? Było nas siedemnaście, Później piętnaście. Teraz jest nas sześć? Chyba XD. Nie może obejść się bez podziękowań dla naszych czytelników.

Założę się o kilo krówek, że nie trafisz. Głuche rąbnięcie w tablicę oznajmia światu, że on jak zwykle ma rację. Prycha, idąc po piłkę i podrzucając ją zaraz niedbale na dłoni. - Tak to sobie możesz rzucać kamieniami we wróble. Nie zwykłam rzucać w niewinne ptaki. Wiem, ale i tak żaden by nie oberwał.

Od dwóch dni przygląda się półce z książkami. Nie interesują ją porcelanowe lalki, czy pluszaki. Mówi, że fascynują ją książki. A im starsza, tym lepsza. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby miała trochę więcej niż osiem lat. Przesuwa dłonią po grzbietach zakurzonych pozycji i uśmiecha się lekko. Nikt poza nią nie wie, co oznacza ten uśmiech. Jest tak samo tajemniczy, jak cała jej przeszłość.