Można zamknąć oczy na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia. Można zamknąć oczy na rzeczywistość, ale nie na wspomnienia. Niedziela, 15 lutego 2015. Szłam wolno noga za nogą. Musiałam w końcu dobrzeć w jakiś sposób do domu, aby go więcej nie spotkać. Przez nasza rozmowę nie czuję się najlepiej, a na dodatek nie mam ochoty oglądać pogardy ludzi do mojej osoby.

Siedziałam na ławce w parku słuchając muzyki, czekałam na autobus jak każdego dnia. Lekcje kończyłam po drugiej, a autobus miałam dopiero o czwartej, więc nie pozostawało mi nic innego jak czekać. Nikt ze mną nie czekał, bo w klasie uchodzę za świruskę, a dlaczego? Popatrzyłam na godzinę, za piętnaście minut będzie szesnas.

Przez całą drogę matka nie odezwała się ani słowem, ja tez milczałam. Nie mogłam w to uwierzyć! 8211; wrzas.

Na trawie w ogrodzie Uchiha. Itachi siedzi obok i uśmiecha się lekko, rozbawiony. Próbuje pokonać bruneta, lecz z marnym skutkiem. Nawet nie potrafię go dotknąć. Itachi pochyla się nade mną z dziwnym wyrazem twarzy.

Czwartek, 6 czerwca 2013.

Zszedł do salonu i szybko schował notatnik do plecaka. Wyszedł z dworu i powoli, rozglądając się wokoło szedł w drogę powrotną. Tym razem postanowił okrążyć jezioro, a nie przeprawiać się przez środek. Wiał lekki wietrzyk, susząc jego dość długie włosy. Przeczesał zdrową ręką grzywkę i westchnął zrezygnowany. Ciekawe co ja powiem rodzicom? Przepraszam, chyba mam załamaną rękę. czy ktoś mógłby mi ją zbadać? O boże, a coś ty robił młodzieńcze? Spytała patrząc na niego. Co ci się stało? Krzyknęła na wejściu.

Wtorek, 23 lipca 2013. 8211; pyta się starzec. Zgodzili się na naszą propozycję. Wiedziałem, że się zgodzą przecież potrzebne są im pieniądze. 8211; mówi i nie zwracam uwagi na dziwne zachowanie swego doręczyciela. Podchodzi do starca i zręcznym ruchem łapie go. Koi, co ty? .