Jeżeli chcesz płacz, to usuwa głęboki ból. Pozwól mi wejść do twojego serca, aby pokazać ci twoje przeznaczenie. Niedziela, 9 sierpnia 2015. Mógłbym jej powiedzieć, że ją kocham. Obyłoby się bez łez wzruszenia, wbitych pod skórę paznokci czy wyłamywania zdrętwiałych z zimna palców. Nawet nie musiałbym miętolić krawędzi koszulki. Tylko - czy nie wpadłbym wtedy w zgrabnie złożony wachlarz kłamstw? Kłamstwem, któ.

Niedziela, 13 września 2015. Klik - i robisz co chcesz. With your feet in the air. And your head on the ground. Try this trick and spin it, yeah. Oszklone drzwi ustąpiły miękko i bez trudu. Dzwoneczek umocowany gdzieś nad jego głową zaśpiewał kilka drżących nut, gdy je otwierał, i umilkł jak zdławiony ptak, gdy zamknęły się same.

Amor, musica, pasion. Sobota, 25 października 2014. Z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę, z sekundy na sekundę. Odczuwam coraz większą pustkę w moim sercu. Coraz bardziej zatracam się w rzeczywistości. I chociaż bardzo się staram, już nie potrafię się śmiać, cieszyć. To, co kiedyś dawało mi tyle radości, pozbawione jest jakiejkolwiek wartości. Świat staje się szary, traci wszystkie swoje barwy. Teraz nie ma już nic.

Założę się o kilo krówek, że nie trafisz. Głuche rąbnięcie w tablicę oznajmia światu, że on jak zwykle ma rację. Prycha, idąc po piłkę i podrzucając ją zaraz niedbale na dłoni. - Tak to sobie możesz rzucać kamieniami we wróble. Nie zwykłam rzucać w niewinne ptaki. Wiem, ale i tak żaden by nie oberwał.

Co w Violetto-blogowym świecie piszczy? Sobota, 2 listopada 2013. Pewnie macie mnie już dość, ale co tam. Nie jest to pewnie dla was jakieś wielkie zaskoczenie, bo moją ulubioną postacią jest Francesca, ale przejdźmy lepiej do rzeczy. Lodo jest po prostu sobą i właśnie tym skradła moje serce. Jest po prostu przeurocza! Pamiętam, że miałam okazję oglądać na żywo twitcam jej i Rugerra.

Od dwóch dni przygląda się półce z książkami. Nie interesują ją porcelanowe lalki, czy pluszaki. Mówi, że fascynują ją książki. A im starsza, tym lepsza. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby miała trochę więcej niż osiem lat. Przesuwa dłonią po grzbietach zakurzonych pozycji i uśmiecha się lekko. Nikt poza nią nie wie, co oznacza ten uśmiech. Jest tak samo tajemniczy, jak cała jej przeszłość.

Przekręciłam klucz w drzwiach i mocno je popchnęłam. Wyjęłam pęk metalowych blaszek z zamka i rzuciłam na mahoniową szafkę. Ściągnęłam płaszczyk, który odwiesiłam zaraz na wieszak, a potem moje ukochane koturny. Zabrałam torebkę i ruszyłam w głąb domu. Stwierdziłam, że muszę się jak najszybciej położyć, moi kuzyni mnie wykończyli. Na podłodze walały się czyjeś szpilki, z pewnością nie należące do mnie! To nie tak jak myślisz, skarbie! .