Leonetta Stracić można szybko, odzyskać już nie. Środa, 29 lipca 2015. Wstałam momentalnie z kolan Federico, widząc minę mojego narzeczonego. Nie był zadowolony, to fakt. Ale jak mógł być skoro siedziałam na kolanach u innego, obejmowałam go, a on mnie, a oprócz tego najwyraźniej świetnie się bawiliśmy. Cóż, naprawdę świetnie się bawiliśmy. Zawsze tak było, odkąd tylko pamiętam.

Jak to miała wypadek? Co jest do cholery? Nie rozumiał, co się dzieje. Violetcie coś się stało? Był rozdarty. Przed znajomymi trzymał się zdania, że nie obchodzi nic, co jest związane z Vilu, ale gdy był sam myślał o niej, gdy grał, myślał o niej, gdy śpiewał myślał o niej, gdy spał myślał o niej, gdy się budził myślał o niej. I nie przestawał, mimo że bardzo chciał. Leon, możemy się spotkać? Wszystko ci wyjaśnię, okej? Niech będzie. w parku? Violetta siedziała w s.

Myślałam i myślałam, ale w końcu stwierdziłam, że i tak nigdy nie zadowolę wszystkich. Być może nie wszyscy będą z tego powodu szczęśliwi, ale zdania na pewno nie zmienię. Ja pisać o Dieletcie po prostu nie potrafię. Jeśli ktoś lubi moje opowiadania, to będzie czytać, jeśli nie - trudno. Ale proszę, żebyście chociaż zobaczyli, jak się nie spodoba jakoś to przeżyję.