Środa, 19 sierpnia 2015. Witam wszystkich po kolejnej długiej przerwie. To już ostatni rozdział opowiadania. Cieszę się z jednej strony, że dobrnęłam do końca i zakończyła historię, ale z drugiej za to szkoda mi zamykać tą opowieść. Wiem, że w większości was zawodziłam dodawaniem postów, ale tego już nie odwrócę. Mam nadzieję jednak, że warto było czekać.

Od feralnego balu dni mijały cicho i bez żadnych rewelacji. Dwie godziny temu wróciliśmy do Nowego Jorku. Oczywiście Oliver nie odezwał się do mnie ani słowem, jedynie Lukas ze mną rozmawiał. Oliver, idziesz grać? Krzyczę tak, żeby na pewno mnie usłyszał. Oliver miałeś nauczyć mnie grać! I nadal ta wkurzająca cisza. Wstaję, nie odkładając gitary. Wilson, idziesz, czy nie? Nie chciałam jej rozwalić! Taaa, tak samo było z butelką w łazience, ups.

Sobota, 21 marca 2015. Wyćwiczenie kompletnie nijakiej i słabej dziewczyny musiałoby być niesamowicie trudnym zadaniem, ale w końcu najtrudniejsze momenty są najlepszą ścieżką do sukcesu. Prawda? Z początku dwoje facetów patrzyło na mnie z powątpiewaniem, jakbym zaraz miała zacząć się śmiać i uciec. Powaga mojej twarzy chyba mówiła sama za siebie, no nie? Mamy nauczyć Cię walczyć? Powtórzyli po mnie ze zdziwieniem. Ciekawe, która szkoła walki by mnie przyjęła? .

Wow, to aż tak zleciało? Nim się obejrzałam był grudzień, a teraz święta i niedługo Sylwester. W każdym razie, rozdział zaczęłam dawno pisać, ale nie wiem czy w tym roku się wyrobię. W sumie nawet nie wiem, po co miałabym pisać. Hah, przecież i tak nie mam dla kogo. Sobota, 1 listopada 2014. Hej, gdzie idziesz? Nie twoja sp.

Sobota, 13 grudnia 2014. Wiem, że macie do mnie ogromny żal o to, dlaczego nie skończyłam tego opowiadania, i o to że obiecywałam iż mam wiele planów które zamierzam wykorzystać. Dlaczego zniknęłam, na tak długi czas? Udostępnij w usłudze Twitter. Piątek, 19 września 2014. - odpowiedziała jej matka i znów uśmiechnęła się, a z jej oczu również płynęły słone łzy. Caroline to normalne po ta.