OPOWIADANIE OFICJALNIE ZOSTAŁO ZAWIESZONE I NIE BĘDZIE KONTYNUOWANE, JEŚLI KTOŚ CHCE WIEDZIEĆ WIĘCEJ NA TEN TEMAT TO KLIKTU. Widziałam jak się do mnie zbliżał, niestety mój mózg i ciało zareagowały wolniej, więc zanim zdołałam choćby pomyśleć o ucieczce, on stał już naprzeciw mnie. Co do cholery Chand! Co mam mu powiedzieć? Pokręciłam głową, wszystkie te pytania chodziły mi po głowie, a on czekał aż wreszcie coś powiem.

Dziękuję Wam z calutkieeeeeego serca, za te niecałe 2000 komentarzy, rozumiecie? Nie wierzę.

Sobota, 7 lutego 2015. Dom Myśle dlaczego pani Brown powiedziała dom, nie odosobniony dom, uśmiechnęłam sie do siebie na myśl o Jasonie który nie jest taki poważny, dalej sie zastanawiam ale teraz siedze w jego bluzce która pachniała nim, nie mogłam normalnie myśleć po tym jak widziałam go pół nagiego. Ktoś wykrzyczał mi do ucha tak że podskoczyłam. Krzyknęła pani Brown uderzając ręk.

Trzy i pół roku później. Hej, kotku-usłyszała za sobą głos swojego męża, kiedy kończyła dopracowywanie detali. Odłożyła plastikową wykałaczkę, którą robiła zmarszczki na sukni bajkowej postaci i odwróciła się z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Justin stał oparty o blat przed nią, a z miejsca, w którym stała zauważyła walizkę stojącą w holu obok drzwi wejściowych. O co ci chodzi? Zapytał ze zdziwieniem wypisanym na jego twarzy. Możesz mi powiedzieć o co chodzi? Katherine odłoż.

Następnego dnia obudziłam się po godzinie dziesiątej. Jak ci się spało, Grace? Usłyszałam pytanie z ust staruszki, która odłożyła swoje sztućce na porcelanowy talerz. Wszystkie oczy padły na mnie, wraz z zielonymi tęczówkami i nieśm.

Podeszłam do drzwi szkoły i otworzyłam je, wzdychając gotowa na kolejny dzień nudnej szkoły. Szkoła była ostatnią rzeczą o której teraz myślałam, ale musiałam się skupić na nauce, ale jest tak wiele innych ważnych rzeczy. I jeszcze te spotkanie z Niallem. Bardzo za nim tęskniłam i cieszę się, że zaryzykowałam i do niego zadzwoniłam. Po tylu latach zobaczyłam mojego brata. Może sobie odpuścił i postanowił zostawić mnie w spokoju? Złapałam.

Czwartek, 31 lipca 2014. Krzyknąłem do telefonu zdesperowany, nie miałem pojęcia kto dzwonił i w jakim celu ale jedno było pewne to on stoi za zniknięciem brata Mii. Heey, Justin kto dzwonił? Czy to coś ważnego? Stoisz tak od 5 minut i nie masz kontaktu z rzeczywistością. - z transu wyrwał mnie głos Mii. - powiedział zawiedzionym głosem tata Mii. Powiedziała zatroskanym glosem mama Mii.

Niedziela, 5 kwietnia 2015. Justin zaskoczył mnie siadając obok. Podałam mu zeszyt i patrzył na każdą piosenkę. Pochyliłam się i patrzyłam razem z nim. Uśmiechnęłam się na niektóre z tych piosenek. A inne sprawiały, że chciałam płakać. Po kilku minutach Justin zamknął zeszyt i spojrzał na mnie. Nie wiedziałam czy jego wyraz twarzy jest dobry czy zły. Uśmiechnęłam się i ciepły rumieniec pojawił się na moich policzkach. Co masz na myśli? .

Wtorek, 1 września 2015. Nie mam pojęcia jakim cudem, ale mój blog został nominowany do bloga miesiąca sierpień. W tej sprawie zwracam się właśnie do was.

Wchodząc na teren cmentarza pełnego kałuż, zastanawiałam się kiedy ostatni raz tu byłam. Moja noga zawisła nad małą mrówką która w panice biegała w tą i z powrotem. Jej życie tak czy tak nie zmieniłoby świata. Ale mimo wszystko ma prawo do życia. Tak samo jak miała moja mama. -pomyślałam lecz na próżno, gdyż moja noga właśnie zrównała mrówkę z ziemią. Od wypadku minęły już pięc dni a ja nadal nie mogłam się. Codziennie oczekując jej po każdym wejściu do domu.