Czwartek, 18 czerwca 2015. Chciałabym wam podziękować za ponad 26 tysięcy wyświetleń na tym blogu. Jestem wam wdzięczna, że czytacie tę historię. Wiem, że długo nie pisałam nowego rozdziału ale to przez to iż jestem w trzeciej gimnazjum. Od wakacji zaczynam pisać nowe rozdziały tutaj. Trzymajcie kciuki bo dziś poznam wyniki z egzaminów.

Trzy i pół roku później. Hej, kotku-usłyszała za sobą głos swojego męża, kiedy kończyła dopracowywanie detali. Odłożyła plastikową wykałaczkę, którą robiła zmarszczki na sukni bajkowej postaci i odwróciła się z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Justin stał oparty o blat przed nią, a z miejsca, w którym stała zauważyła walizkę stojącą w holu obok drzwi wejściowych. O co ci chodzi? Zapytał ze zdziwieniem wypisanym na jego twarzy. Możesz mi powiedzieć o co chodzi? Katherine odłoż.

Obudziłam się przez uczucie, że ktoś mnie przytula mocniej co swojego ciała. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Justina, który spał jak zabity, trzymając mnie bardzo blisko swojej klatki piersiowej. Przypomniało mi się jak pocałowałam jego pierś. Jak ja mu spojrzę w oczy? Czemu musiałam to zrobić? Przepraszam, nie powinnam. - powiedziałam cichutko wtulając się w jego klatę. - powiedział i podniósł mnie z wózka niosąc mnie do s.

Miłość i nienawiść są dwoma obliczami tego samego. Niedziela, 29 czerwca 2014. Uśmiechnęłam się do mojego kamerdynera. Kiedy mnie rozpoznał od razu, ściągnął czapkę i ukłonił się jak jakiejś księżniczce. Stanęłam koło Beyoncé i Jay-Z. Obróciłam się w kierunku Beyoncé i powiedziałam. Odwróciłam się do Jay- Z i też go przytuliłam. Odsunęła się z łzami w oczach- Strasznie tęsk.

Wtorek, 24 listopada 2015. Hej, cześć i czołem. Wiem, że dawno tutaj nic nie było, ale po prostu autorka The School Janitor przestała dodawać cokolwiek, przez co my nie możemy tłumaczyć i szczerze wątpie, żeby po takiej przerwie coś się pojawiło. Ale ja chciałam was zaprosić na swoje nowe fanfiction, które zaczęłam dziś publikować na wattpadzie.

O jezu, jezu, trzymaj mnie, zaraz umrzemy, rozbijemy się, patrz, spadamy! Ojcze nasz, który jesteś. - głos Lizzie zgromadził na nas wszystkie spojrzenia lecących z nami ludzi. Ta mała, drobna dziewczyna umiała niesamowicie głośno piszczeć i krzyczeć. Właśnie taką scene można było zaobserwować, kiedy samolot zniżał się do lądowania. McKlein gorzko przełknęła ślinę, jednak odwróciła swą twarz w kierunku małego okienka. W tym samym momencie samolot zderzył się koł.