Sobota, 10 października 2015. Dzisiaj z samego rana ruszyliśmy w dalszą drogę. Noc minęła spokojnie, jednak wszyscy sądziliśmy, że to cisza przed burzą- dosłownie. Niebo było zachmurzone jakby mój ojciec zapomniał dokręcić żarówkę czy coś takiego. Staram się być jak najbliżej Amber. Chcę żeby wiedziała, że może na mnie liczyć. Am macha mi ręką przed oczami. - Pytałaś o coś? Może mu przejdzie- wzdycha. Twoja ciocia była przerażona- przypominam sobie.

Boże Święty, jak długo mnie tutaj nie było. Jak strasznie mi wstyd, kolejny raz. A co jeśli się wypalam? Przez te kilka miesięcy nie napisałam nic. Nie chodzi o to, że nie mam pomysłów, bo moja głowa jest nimi zasypana. Siadam, włączam Worda i nic. Po prostu nie potrafię napisać ani słowa. Nie zamierzam zawieszać ani kończyć bloga, o nie! Życzę miłych wakacji i wspaniałych wspomnień z nimi związanych. Wydaje mi się, że to byłby lepszy pomysł. Jeszcze się nad tym muszę zastanowić.

Poprawiam pierwsze rozdziały, przypominam sobie historię. Co do czasu, dziewczyny kochane. naprawdę go nie mam, ale próbuję go znaleźć. Zależy mi na niej, cholera. A wiesz, co to znaczy, przyjacielu? To znaczy, że ja jestem od niej uzależniony. Ale nie tak jak ty, od fajek. Jestem uzależniony od jej uśmiechu, który sam przywołuję na jej wargi. Od bycia jej podporą, na której może się oprzeć, gdy opadnie z sił.

Ludzie są gotowi wierzyć we wszystko, tylko nie w prawdę. Ktoś wrzeszczał mi do ucha. Nie chciałam otwierać oczu, bo nadal byłam podświadomie we śnie. - Hej, nowa! Ktoś mną potrząsał. Lekko rozchyliłam powiekę by zobaczyć kto jest takim barbarzyńcom i nie daje mi spać. Zauważyłam- burknęłam wlepiając wzrok w jej złotą odznakę. I pobiegła, nadal trzymając moją rękę.

Sobota, 13 września 2014. James powiedz, kiedy minęły te dwadzieścia dwa lata naszego małżeństwa? Zapytała roześmiana Lily Potter. Jeśli nie liczymy czasu, w którym byliśmy martwi to jesteśmy małżeństwem dopiero siedem lat kochanie- oznajmił jej James. W niebie małżeństwo nie straciło ważności- uśmiechnęła się pani Black. W takim razie za rok wasza 25 rocznica- stwierdził pan Potter. Jak to wszystko szybko mija- stwierdziła Moll Weasley. A, co to som Huncwocie? .

5 MIESIĘCY WCZEŚNIEJ- DOLINA GODRYKA. James Potter zza szyby obserwował dzieci, które pukały od domu do domu zbierając cukierki. James w brzuchu czuł niepokój. Na całym ciele miał gęsią skórkę. Dobrz4e pamiętał ostatni raz kiedy tak się czuł. Wiele lat temu w tym samym domu, schowany w ogromnym zegarze. Czuje na ramieniu ciepłą rękę. Ona stoi tam, z dzie.

Wtorek, 4 listopada 2014. długo zbierałam się do pisania tego posta. Część rozdziału z perspektywy Syriusza mam, ale według mnie jest słaby, brakuje wielu wątków, które miały się w nim ukazać. Możecie powiedzieć, że mogę napisać to z innej perspektywy, ale po prostu czuję, że musi to być przedstawione przez Syriusza.