Ten rozdział jest niedokończony! Wrzucam go, bo wiem, jak długo już czekacie na nowości, a wiadomo - Święta, Sylwester, miliony obowiązków, więc oczywiście znowu musiałam się z tym nie wyrobić, ale nie chcę Was dłużej trzymać tak bez znaku życia, więc wrzucam ile mam. A co jeśli Cassie maczała w tym palce? Chłopak stanął tuż przede mną i przeczesał palcami swoje loki. Nie wyglądał na zaskoczonego tym, że wciąż nie śpię i nagle go wołam.

Nie, to nie notka. Nie, nie zawieszam -znowu- bloga! Więc gdzie nowy rozdział? Ano nie ma. Cóż się zatem dzieje? Zdałam maturę. Mam świadectwo dojrzałości! Tak, tak, tak, tak, tak, tak! Kamień spadł mi z serca. Wszystko poszło dobrze, Matematyka. ledwo, bo ledwo, ale zdałam! Serwery uczelni padły. Jakby właśnie pół Polski zamierzało studiować w Rzeszowie, Masakra! Dlatego do czasu aż załatwię wszystkie formalności - a uwierzcie trochę tego jest - nie opublikuję notki.

To nie jest dobry pomysł - powiedziałam, nachylając się w jego stronę. Prorok zmarszczył brwi, jak gdyby nie potrafił do końca zrozumieć słów, które wypowiedziałam. Broniłam się przed tym, czego ode mnie właśnie oczekiwał, ponieważ. to byłoby dla niego w pewnym sensie nagrodą. A ja nie chciałam nagradzać go za zamknięcie mnie w tym pokoju. Leah - westchnął, przeciągając samogłoski. W końcu bóg wojny patrzył, prawda? .

Poddać się, a odpuszczać to dwie inne rzeczy. Tak dwa pieprzone długie, ciągnące się tygodnie. Melanie od tego czasu się do mnie nie odzywała. Wyszła od razu z mojego domu, a za nią jej wuj, posyłając mi spojrzenie, które mówiło, że to nie koniec naszej rozmowy. Jeśli myślicie, że nie próbowałem z nią rozmawiać to jesteście w błędzie. Hej, nic się nie stało, nie bój się mnie - powiedziałe.

Carrie rozejrzała się wokół siebie, ale to wcale jej nie pomogło. Nigdy nie miała zbyt dobrej orientacji w terenie, dlatego i tym razem błądziła wśród najróżniejszych sal, próbując znaleźć tą właściwą. Szkoda tylko, że w pobliżu nie było żadnej osoby, która mogłaby jej pomóc. Jak to możliwe, że na korytarzu w uniwersytecie nie krzątał się żaden uczeń? Była spóźniona. Grupa, w której obecnie się znajdowała składała się w dużej mierze tylko z mężcz.

Ale to już było i nie wróci więcej. Płaczę, bo prawie rok temu założyłam tego bloga i Cinnybel powstała. Teraz żegnam się z nią, Quinnem i wszystkimi. Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tymi wszystkimi rozdziałami i choć trochę cieszyliście się na wieść o przygodach tej małej Vaught. Może wylaliście kiedyś na jakimś rozdziale łzy? Albo choć na chwilę Wasze serca się zatrzymały? Mojej najcudowniejszej Gabrieli -. Moim niezastąpionym przyjaciółkom i kuzynkom -.

Witam wszystkich, którzy jeszcze tu zaglądają. Tak, nie było mnie długo, bo długo nic nie napisałam. Przychodzę do Was z wysoko podniesioną głową, patrząc do przodu. Nie oszukujmy się, są marne szanse, że w najbliższym czasie cokolwiek tu dodam. Zapytacie zatem, czy to definitywny koniec kolacji. Dla Was kochani mała miniaturka - wydarzenia za X rozdziałów, które mają miejsce w kolacji z wampirem. Żebyście wierzyli we mnie, i żebym ja sama uwierzyła.

Dlatego też, nie zważając na protesty innych, momentalnie zerwała się z miejsca i wyswobodziwszy się z krzyżujących spojrzeń oraz plączących ją dłoni, najszybciej jak tylko potrafiła wybiegła ze stadionu. Uciekając, dziewczyna ani razu nie spojrzała za siebie, by sprawdzić, czy ktoś przypadkiem nie podążał za nią. W tamtej chwili nie interesowało jej to choćby w najmniejszym stopniu. Przecież i tak nikt nie byłby w stanie jej zatrzymać. Ale przed nami jest wieczność! Że najpierw m.