Nie mam po prostu możliwości, by coś tutaj dodawać. Staram się jak mogę, żeby stworzyć kolejny rozdział tej historii. I idzie mi całkiem nieźle, tyle, że brak stałego dostępu do komputera z Internetem skutecznie mi to uniemożliwia. Ale jestem cały czas, żyję, mam się całkiem nieźle. Nie będę przepraszać, bo to robi się nudne. Obiecuję jednak, że wrócę. Nie wiem kiedy, ale wrócę. Środa, 10 czerwca 2015. Witam Was, kochane! .

Poniedziałek, 3 sierpnia 2015. Właśnie rozpoczynam II część pisania. Mam nadzieję, że spodoba się wam. Słońce pogłaskało delikatnie moją zimną twarz. W domu zostało paru gości. Boli mnie głowa i brzuch. Tak głupio jeszcze nigdy nie wyglądał! W lodówce znalazłem ostatnią puszkę coli. Jak tam po zabawie? Witam Pani Joano.

Należy tak zorganizować życie, aby każda chwila była ważna. Środa, 1 lipca 2015. Podobno sama Klara jej powiedziała, kilka chwil przed naszym przyjazdem ze szpitala, a później usłyszała naszą rozmowę z menedżerem,. A może to od tej waszej rozmowy się dowiedziała? Bill tylko z menedżera przeszedł wzrokiem na mnie, czekając aż chyba coś wyduszę z siebie.

To egzystencjonalne pytanie dręczy nas od wieków a my nadal nie potrafimy znaleźć na to odpowiedzi. Błądzimy, schodzimy na złe ścieżki by poznać swoje przeznaczenie. Jak te pionki bezwładnie przesuwamy się po szachownicy znając dokładnie swoje miejsce i marzenia, które nigdy się nie spełnią. Już w chwili narodzin rozpoczynamy swoją zaciekłą grę o najważniejsze miejsce, na szczycie. Ilu nas usadowi się na szczycie a ilu upadnie? Kultura wymaga że.

Mam nadzieję, że podoba wam się moje opowiadanie. Po powrocie Isaury do domu matka nawet nie pytała gdzie była, z kim i dlaczego tak długo. Nie interesowało ją jej życie, ale Isa przyzwyczaiła się już do tego i nie wiedzieć czemu miała do niej takie same podejście. Były dla siebie jak dwie obce osoby. Nic o sobie nie wiedziały i chyba nie chciały wiedzieć. Czemu ona o tym nie wiedziała. Nie wiedziała, że ma rodzeństwo. A co się dzieje, opowiadaj.