These are our two different worlds. Było mi naprawdę głupio po tym, jak potraktowałem Rose wczoraj wieczorem. Gdy wróciliśmy do domu, nie odezwała się do mnie ani słowem. Rozpakowaliśmy siatki z zakupami, po czym po prostu rozeszliśmy się do swoich pokoi, nie mówiąc sobie nawet dobranoc. Nie chciałem jej zranić, była moją księżniczką. Wiedziałem, że długo nie wytrzymam bez leków, ale nie sądziłem, że choroba da się we znaki tak szybko! Od dobrych dwudziestu minut siedziałem samotnie w głównym salonie na .

OPOWIADANIE OFICJALNIE ZOSTAŁO ZAWIESZONE I NIE BĘDZIE KONTYNUOWANE, JEŚLI KTOŚ CHCE WIEDZIEĆ WIĘCEJ NA TEN TEMAT TO KLIKTU. Widziałam jak się do mnie zbliżał, niestety mój mózg i ciało zareagowały wolniej, więc zanim zdołałam choćby pomyśleć o ucieczce, on stał już naprzeciw mnie. Co do cholery Chand! Co mam mu powiedzieć? Pokręciłam głową, wszystkie te pytania chodziły mi po głowie, a on czekał aż wreszcie coś powiem.

Cześć i czołem, pragnę Wam tylko przekazać, że rozdział pojawi się dopiero w sierpniu. Jestem w okresie przed egzaminami i nie mam czasu na zajmowanie się blogiem, do tego mam nierozwiązane sprawy prywatne. Musicie uzbroić się w cierpliwość. Ps to zabawne, że ludzie oczekują ode mnie szacunku, podczas kiedy nie pałają nim do mojej osoby, czyż nie? Udostępnij w usłudze Twitter.

Sobota, 23 maja 2015. Nienawidzę cię Jasonie McCann - splunęła na mnie Christine, zanim odeszła razem z Elliottem. Pozwól jej ochłonąć, Jason - wymamrotał i położył dłoń na moim ramieniu. Chronić ją przed ludźmi, którzy nie byli dla niej dobrzy. Stanąłem w kuchni i popatrzyłem na Geronimo.

Dziękuję Wam z calutkieeeeeego serca, za te niecałe 2000 komentarzy, rozumiecie? Nie wierzę.

Trzy i pół roku później. Hej, kotku-usłyszała za sobą głos swojego męża, kiedy kończyła dopracowywanie detali. Odłożyła plastikową wykałaczkę, którą robiła zmarszczki na sukni bajkowej postaci i odwróciła się z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Justin stał oparty o blat przed nią, a z miejsca, w którym stała zauważyła walizkę stojącą w holu obok drzwi wejściowych. O co ci chodzi? Zapytał ze zdziwieniem wypisanym na jego twarzy. Możesz mi powiedzieć o co chodzi? Katherine odłoż.

Środa, 25 czerwca 2014. Słysząc szelest liści pod moimi butami, doszłam do domku i zauważyłam przyćmione światło pochodzące z okna. Zacisnęłam nieświadomie palce, gryząc wnętrze policzka. Mówił mój umysł, gdy wpatrywałam się w ciemno-brązowy domek 304. Rozmyślałam o tej sytuacji, odkąd Justin dał mi notatkę.

Proszę o nie kopiowanie treści opowiadania, podlegają one bowiem prawom autorskim. Na każdym rozdziale spędzam co najmniej dwie godziny, byłoby miło gdybyście poświęciły te dwie minuty na komentarz.

Wtorek, 24 listopada 2015. Hej, cześć i czołem. Wiem, że dawno tutaj nic nie było, ale po prostu autorka The School Janitor przestała dodawać cokolwiek, przez co my nie możemy tłumaczyć i szczerze wątpie, żeby po takiej przerwie coś się pojawiło. Ale ja chciałam was zaprosić na swoje nowe fanfiction, które zaczęłam dziś publikować na wattpadzie.

Podjechaliśmy autem pod niewielki pałacyk za miastem. Słychać było już stłumione dźwięki muzyki. Wokół pałacu krążyło mnóstwo ludzi w przeróżnych strojach. Zanim Justin zaparkował, zdążyłam zauważyć, że ludzie przechodzili przez błękitny dywan do wejścia, przy którym stał chłopak sprawdzający bilety. Spytał Justin, wyciągając kluczyk ze stacyjki. Nie wiem - grzebałam w torebce. - Dobra, są - odetchnęłam, kiedy natrafiłam dłonią na kopertę.