Pomaluj moje życie, bo jest szarą codziennością. Wtorek, 10 września 2013. Wracam z nowym blogiem, nową bohaterką, nową historią, nowym pomysłem, nową siłą i nowymi doświadczeniami. Mam nadzieję, że spodoba Wam się historia, która właśnie się zaczyna. Chciałabym, żebyście choć trochę we mnie uwierzyli i śledzili te posty. Dodajecie mi skrzydeł w pisaniu.

Euforia kibiców i wesoły krzyk Oli oznajmiający, że wygraliśmy sprowadził mnie na ziemię. Spojrzałam na parkiet, gdzie w kółku podskakiwali i cieszyli się wysocy mężczyźni. Ola stojąc z Karolem ponowienie pociąga mnie za rękę i szybko prowadzi na sam środek boiska. Prostuję się i siada zdezorientowany. Patrzy się na mnie jak zahipnotyzowany. Po chwili odrywa się ode mnie i ściąga z siebie biało-cze.

Blady jak ściana, zdyszany, w treningowym dresie. Niepewnie podchodzi do ciebie i łapie za rękę Już dobrze, jestem z Tobą. Mówi i całuję Twoja dłoń. Winiarski, do kurwy nędzy pierwszy i ostatni raz mnie zaciążyłeś! Albo sam sobie będziesz rodzić dzieci! Motylku. Tak Cię nazywał od zawsze, od początków waszego związku. To dziwnie, nie sądzisz? Kończymy to kochane , kończym y.

14; Koniec, wybrałam. Wbiegłam do najbliższego tramwaju, opierając czoło o zimną szybę. Nie wiedziałam dokąd jadę, jak najdalej od Ciebie. Szybko przebiegłam kilka domów, zatrzymałam się pod jego. Wiem, że jest około północy, choć nie sprawdzałam godziny. Zatrzymuję się przed drzwiami, zastanawiam się co robić. Opadam na zimne schody, opierając się o ścianę.