Środa, 19 sierpnia 2015. Caroline pomagała Bonnie i Elenie ubrać ich sukienki. Bonnie wybrała sobie zieloną sukienkę. Za to Elena kupiła skromną różową sukienkę. Caroline ubrała piękną granatową sukienkę. Do pokoju zajrzał Damon - już gotowe? Tak, możemy iść - odpowiedziała słodko Elena. Chłopcy otworzyli drzwi od samochodów i pomogli wejść do samochodów. Caroline, wszystko dobrze? .

Forbes była już tak zirytowana tym wszystkim i wściekł na cały świat, że nie miała ochoty na kłótnie z młodszym Salvatore. Aurora podała blondynce komórkę i słuchała. Marcel prawdopodobnie rozmawiał z .

O czym wy wszyscy mówicie? Wrzasnąłem zszokowany, przechadzając się po salonie. To szczera prawda, bracie- powiedział Elijah. - Duke był mężem Tatii, jest pierwotnym wilkołakiem. Więc już znamy odpowiedz na pytanie dlaczego jest tak silny- wtrącił Kol. Niklaus lepiej usiądź, jest jeszcze coś co powinieneś wiedzieć- zaczęła Nessie z wahaniem. Pospiesz się, może być jeszcze coś gorszego od tych jakże wesołych wiadomości? Teraz już biegałem z kąta w kąt. - Skąd to wiecie? No nareszcie.

Podajcie mu jakieś silne środki uspokajające- zakpił Kol. - On zaraz tutaj wyzionie ducha z emocji, przecież to nie ty tam rodzisz Nik. Daj mu spokój Kol! Uciszał go Elijah. - Nie codziennie zostaje się ojcem. Miałem wrażenie, że wszystko trwa za długo. Może coś było nie tak? Zaraz wydepczę drogę do Chin. Przepraszam panią, czy wie pani co się dzieje na sali porodowej? Pani Forbes, właśnie urodziła synka- uśmiechnęła się. Mogę się z nią zobaczyć? Przysiadłem na brzegu ł.

Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło. Niedziela, 1 listopada 2015. Powiem ci, że poszło ci nadzwyczajnie dobrze- powiedziała Caroline, kiedy wieczorem wróciła do domu. - Przez cały dzień w pracy, zamartwiałam się, czy dasz sobie ze wszystkim radę, a ty ogarnąłeś nawet obiad i naszych przedszkolaków- uśmiechnęła się, dając mi całusa w policzek. - Elijah, powiedział, że Jaya coś trapi, a kiedy go o to pytasz, nie chce powiedzieć o co c.

Zmarł w dwutysięcznym czternastym roku. Staliśmy w strugach deszczu, przyglądając się nagrobkowi. Wyszła przed nasz tłumek i zaczerpnęła powietrza. Zawiodłem Niklausa- powiedział po chwili. - Zawiodłem ich wszystkich- dodał spoglądając za oddalającymi się sylwetkami swoich bliskich. Ty naprawdę w to wierzysz? Dziękuje ci, Caroline- powiedział.

Wow, to aż tak zleciało? Nim się obejrzałam był grudzień, a teraz święta i niedługo Sylwester. W każdym razie, rozdział zaczęłam dawno pisać, ale nie wiem czy w tym roku się wyrobię. W sumie nawet nie wiem, po co miałabym pisać. Hah, przecież i tak nie mam dla kogo. Sobota, 1 listopada 2014. Hej, gdzie idziesz? Nie twoja sp.

Mogę pozwolić ci umrzeć, jeśli naprawdę wierzysz, że Twoje istnienie nie ma sensu. Nie ma sensu okłamywać, wmawiać sobie, czy chociażby próbować - to nie ma najmniejszego sensu i jeszcze niepotrzebnie robię sobie i Wam nadzieję. Nie ma sensu trzymanie Was w niepewności. Na dobre? Tak Może za kilka lat wrócę, ale nie będę niczego obiecywać.