Gdzies tam moze i jest prawda, ale klamstwa tkwia w naszych glowach. Wygląda na to, że muszę cię zabić. Gdy tylko te słowa opuszczają moje usta, czuję kompletne przerażenie. Jak mam to zrobić? Bez niczyjej pomocy, bez Greza czy Leo ratujących mnie z opałów. Nie mam jednak czasu do namysłu, bo Verelica rzuca się na mnie z zamiarem zatopienia sai w mojej krtani. Uchylam się przed ciosem, ale nie ustępuje, atakując raz po raz. Gdy już mam przejść do ofensywy, słyszę rozpaczliwy krzyk Leo. Spadamy w dół, nie.

Ale to już było i nie wróci więcej. Płaczę, bo prawie rok temu założyłam tego bloga i Cinnybel powstała. Teraz żegnam się z nią, Quinnem i wszystkimi. Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tymi wszystkimi rozdziałami i choć trochę cieszyliście się na wieść o przygodach tej małej Vaught. Może wylaliście kiedyś na jakimś rozdziale łzy? Albo choć na chwilę Wasze serca się zatrzymały? Mojej najcudowniejszej Gabrieli -. Moim niezastąpionym przyjaciółkom i kuzynkom -.

I w sto koni nie dogoni. Jego cel - być wciąż nieuchwytnym, twój - podążać za nim nieustannie, nie zważając na wystające korzenie problemów i chłoszczące twarz gałązki. Niedziela, 10 stycznia 2016.

Leżałam w niezbyt wygodnym łóżku. Pomieszczenie, w którym byłam było całe białe. Byłam podłączona do aparatury, która co chwilę pikała. Zmęczenie ogarniało całe moje ciało, ale dopiero co wstałam, a czuję się jakbym nie spała z kilka dni. Mój brzuch był cały zabandażowany, a do reki przymocowaną kroplówkę. Przetarłam zaspane oczy, a do mojej sali wszedł lekarz. Wysoki brunet, który wyglądał na około trzydzieści lat posłał w moim kierunku lekki uśmiech.

Niedziela, 30 czerwca 2013. Za 10 minut masz być gotowa. Wczoraj zaniosłam ci pudełko z soczewkami, leży w łazience. Zakryj też ten tatuaż na nadgarstku. Założyłam soczewki, wzięłam plecak i ruszyłam do kuchni. Idź już, bo się spóźnisz.

Pobawicie się ze mną? Poniedziałek, 23 listopada 2015. Tytuł wygląda poważnie ale taka jest sprawa. Z przykrością muszę was poinformować iż postanowiłam zawiesić bloga. Poniedziałek, 5 października 2015. Nie wiem gdzie i po co ale idę. Mam nadzieję, że wrócę. Wtorek, 22 września 2015.