Kabanos otarł pot z czoła i głośno wypuścił powietrze. Miał już dosyć tej niekończącej się wędrówki. Chaszcze stawały się coraz gęstsze, a upał nasilał się z każdą minutą. Do tego, trzeba było uważać, żeby nie podeptać dziwnych małych zwierząt zajmujących niemalże każdy centymetr trawy. Chłopak wolał nie ryzykować pogryzienia w przeciwieństwie do starca, który beztrosko gniótł stworzenia, skacząc na jednej nodze, i zupełnie nie zwracał na nic uwagi. La, la, la! Po kil.

To, że nie chcesz krzywdzić ludzi, nie znaczy, że tchórzysz. Wiem, że tyle osób wciąż czekało na nowy rozdział. Pewnie większość już tu nie zajrzy. Na razie mam pełno nauki, ponieważ jestem w klasie maturalnej. Wena również mnie trochę opuściła. To opowiadanie sprawiało mi radość i było czymś absurdalnym, co uwielbiałam. Chciałabym jeszcze coś napisać, ale nie wiem kiedy. Gdy pojawi się coś nowego, obiecuję dać znać wszystkim, którzy kiedyś na to czekali.

Tak właśnie, do widzenia. Wszyscy mają mnie gdzieś, ja straciłam pasję, to wszystko nie ma sensu. Raczej nie wrócę, a jeśli tak to pod innym pseudonimem, z innym opowiadaniem, ze wszystkim na nowo. Fajnie było to pisać, ale od jakiegoś czasu - męczarnia. Daj się ponieść wyobraźni - Rejestr blogów. Nikt nie zasługuje na taki los.

Czwartek, 3 kwietnia 2014. Cóż Muszę chwilowo zawiesić tego bloga. Długo nie dodawałam żadnych notek, za co przepraszam. Napisałam jedną do połowy, ale wyszła trochę hm. W każdym razie spróbuję się na razie skupić na moim drugim blogu, który też dosyć dawno nie został nakarmiony nowym rozdziałem. Wrócę do niego, gdy nadrobię kilka rozdziałów. Jednak teraz nie mam weny na to opowiadanie.

Stoimy w ciasnym pokoiku czekając, aż nas wywołają. Jeys zdaje się być całkowici pozbawiony całego napięcia, które zżera mnie od środka i tylko czeka na moment, w którym będzie mogło się wydostać. To właśnie przez ten cały stres zacieram ręce i co chwila zerkam w stronę drzwi, przez które mamy wyjść do ludzi. Wystrojonych, kolorowych i uśmiechniętych. Będzie to jakaś odmiana od szarych, posępnych i wychudzonych mieszkańców Ósemki. Ja nie wyglądam jak żarówka.

Po jakimś czasie odzyskałam świadomość. Schowałam twarz w dłoniach i totalnie się załamałam, ale ostatecznie stwierdziłam, że nie ma co płakać, trzeba działać i zrobić dziś jak najwięcej. Nie, nie mogę iść do lekarza.