Stwierdziłam, że jestem wam winna wyjaśnienia. Tymczasowo Agonia Uczuć umarła śmiercią tragiczną, nie wiem czy do tego wrócę, z sentymentu nie usunę bloga i myślę, że jak znajdę czas to dla was coś skroję. A na liście przebojów druga moja książka i Alicji. Skąd brać ten czas? Nie skreślajcie tego bloga. Trzymajcie się ciepło, bo jeszcze gorące dni bywają ;p.

Czułam się skazana na szalone myśli i narażona na świadomość, że są szalone. Jak to możliwe, żebym ja była zdrowa, a mój mózg szalony? Tego dnia czuła się wyjątkowo niespokojna. Nie żeby co dzień towarzyszyło jej cudowne poczucie bezpieczeństwa, jednak tym razem było to coś innego. Siedząc nad talerzem z obiadem denerwowało ją to, że ryż leży sobie spokojnie, a na nim kawałki kurczaka w sosie. Robiło jej się z tego powodu niedobrze, nie mogła tego tak zostawić.

Lecz większość śpi nadal, przez sen się uśmiecha,. A kto się zbudzi nie wierzy w przebudzenie. Wchodząc do gabinetu ze stertą niebieskich teczek i pękiem kluczy w dłoni, czułam jak moje odrętwiałe ciało odmawia współpracy. Przez pięć minut męczyłam się, aby przekręcić zamek w drzwiach, a gdy już mi uległy, musiałam jeszcze uderzyć biodrem o klamkę. Wypiłem Twoją, więc czas na rewanż. Uśmiechnęłam się pod nosem, czytając treść raz jeszcze. 8212; syknęłam, stając na równe nogi.