Nere bertsoak nazkatu egin dira ilunpean hiltzen, kalera irten nahi dute, bizi egin nahi dute eta biziko dira, bai horixe! Badakizu eta ez baldin badakizu, nik esango dizut oraintxe bertan, duela urte batzuk, tokatu zitzaidala ezkutatzea. Urte batzuk egin nituen kalera atera gabe eta bizitzeko, bizirik jarraitzeko idazteari heldu nion. Hemen jaio eta bizi iza.

Hasiko naiz asmatzen Bertso berriak, Poesiak, esaldiak. Beno, ez da izango betikoa, bizian behin bakarrik jubilatzen gara. Eta esango dizut lagun, oso aspergarria dela hainbeste paperen artean ibiltzea. Ez dut denbora galduko txikikeri hoietan. Ba da gutxienez zortzi egun ez dudala idatzi eta gaur gosearekin nator. Duela sei urte utzi nuela lana, lan ofiziala. Geroztik ez naiz joan obrara eta seguraski geroztik ez naiz gehiago igeltseroa edo bai? Gogora .

Txikia nintzenean banuen zerbait, ez zitzaidana batere gustatzen eta zera zen, baratzan lan egitea. Udaberrian eta udaran, frontoian egoten ginen beti, hura zen gure bigarren etxea. Nere aita normalki etxera joateko, Enparantzatik pasa behar zuen eta noski, Frontoi ondotik ere. Gu han egoten ginen jolasten, futbolean, pilotan edo beste edozertan. Askotan ez genuen, ez pilotarik eta ez baloirik izaten, baina han egoten ginen. Lan horrek gaisotu egiten ninduen. Bai lan nazkagarria zela hura.

Atzo egun polita pasa genuen, Pio Perez, Hondarribin bizi den Antropologoa ezagutu genuen eta auskalo zenbat buelta eman genizkion gure familiari, Aitaren parteko familiari. Gu, Aitziber eta ni joan ginen eta bera bakarrik joan zen. Piok gure familia gu baino hobeto ezagutzen du. Piok gure Aitona eta gure Osabaren obra literarioa irakurri du. Eta neri harritu egiten dit piskat, bera gure familiarekin. ez dakit nola esan, gure familiarekin maitemintzea. Baina zer gertatzen da? Gure amona egunero joaten zen.

Jaun-Andreok gaur ez da egun harrunta,gaur egun handia da, Ekainaren 27a. Hemendik denbora gutxira, Hendaiako geltokitik aterako da ZORIONAREN TRENA. Gezurra ba dirudi ere, azkenean lortu du Udaletxeak, tren zahar hau martxan jartzea. Ez du berehala lortu, hamar urte egonda geltokian lotan, txoko batean aparkatuta, Rafael Lassallettek orduan ez zuen lortu trena martxan jartzea eta hara nola diren gauzak, inork espero ez zuenean, aurten Rafaelek berak antolatu du bidai magikoa.