Nere bertsoak nazkatu egin dira ilunpean hiltzen, kalera irten nahi dute, bizi egin nahi dute eta biziko dira, bai horixe! Badakizu eta ez baldin badakizu, nik esango dizut oraintxe bertan, duela urte batzuk, tokatu zitzaidala ezkutatzea. Urte batzuk egin nituen kalera atera gabe eta bizitzeko, bizirik jarraitzeko idazteari heldu nion. Hemen jaio eta bizi iza.

Orain dela urte batzuk, Altza, munduko herri politena zenean, Martitegi eta Amuederren artean, bazegoen baserri bat Belarrieta izena zuena. Garai hartan Ezeizatarrak bizi ziren baserrian. Anastasio aita eta Josetxo semea. Baserriko ama, Joxepa, aspaldi xamar hil zela, istripu batean. Biak bakarrik, nahiko ondo konpontzen ziren, batez ere baserriko lanetan; sukaldaritzan arazoen bat zutenean, Amuederreko etxekoandreari deitzen zioten. Eta horrelaxe bizi ziren biak, egun hura, iritsi zen arte.

Txikia nintzenean banuen zerbait, ez zitzaidana batere gustatzen eta zera zen, baratzan lan egitea. Udaberrian eta udaran, frontoian egoten ginen beti, hura zen gure bigarren etxea. Nere aita normalki etxera joateko, Enparantzatik pasa behar zuen eta noski, Frontoi ondotik ere. Gu han egoten ginen jolasten, futbolean, pilotan edo beste edozertan. Askotan ez genuen, ez pilotarik eta ez baloirik izaten, baina han egoten ginen. Lan horrek gaisotu egiten ninduen. Bai lan nazkagarria zela hura.

Atzo egun polita pasa genuen, Pio Perez, Hondarribin bizi den Antropologoa ezagutu genuen eta auskalo zenbat buelta eman genizkion gure familiari, Aitaren parteko familiari. Gu, Aitziber eta ni joan ginen eta bera bakarrik joan zen. Piok gure familia gu baino hobeto ezagutzen du. Piok gure Aitona eta gure Osabaren obra literarioa irakurri du. Eta neri harritu egiten dit piskat, bera gure familiarekin. ez dakit nola esan, gure familiarekin maitemintzea. Baina zer gertatzen da? Gure amona egunero joaten zen.