Sobota, 25 kwietnia 2015. Heej - zawołałam i dźgnęłam przyjaciłkę palcem w bok. - Ktoś tu się chyba zakochał. Blondynka otarła łzy z policzków. Wzięłam głęboki wdech i głośno wypuściła powietrze z ust. Blondynka podciągnęła kolano pod brodę. Zoey, wiesz, ze to niemożliwe! Znów zachoruje i co? Liam, nie mam chłopaka .

Leżałem prosto na łóżku i nasłuchiwałem tylko co się w okół mnie dzieje. Chciałem otworzyć oczy ale na razie nie byłem w stanie tego zrobić. Dosłownie jakby ktoś położył mi na powieki kamienie. Bałem się że coś zaszkodziło moim oczom i stanę się niewidomy. Nie chciałbym być w takiej sytuacji. Dostaliśmy telefon ze szpitala - zaczął prosto z mostu. I co ja mam z tym wspólnego? Pytam przekrzywiając delikatnie głowę w bok zainteresowana tym tematem.

Would you if I would? To nie brak chęci czy szacunku. Jeśli ktoś chce doczytać tą historię do końca, możliwe, że końcem czerwca znajdę trochę czasu. Ale raczej nie będę tego tu publikować. kto mnie tam wie? W razie pytań, proszę pisać e-maile. Na tt, czy asku już raczej nie bywam. Ponownie, z braku czasu. Dziękuję za wspaniały czas jaki spędziliśmy dotychczas i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będziemy mieli szansę przeżywać wspólnie perypetie tych bohaterów.

Strasznie Was przepraszam, że nie ma rozdziału. I też za to, że najprawdopodobniej wcale się nie pojawi. Naprawdę kompletnie nie mam pomysłów już na tego bloga, a nie widzę sensu pisania na przymus. ;x bo ani ja na tym nie korzystam, ani wy jak musicie czytać głupoty. Wypaliłam się co do tej historii. Chociaż możliwe, że za jakiś czas uda mi się coś napisać, ale nie obiecuję. Naprawdę bardzo przepraszam! Wiem, że zawaliłam. Zapraszam wszystkich na Hypnotic eyes.