Przesuwam dotykiem po matowej fotografii na chropowatym papierze, czując, jakby wręcz palił mi dłonie. Jakby ktoś przebijał mi je gwoździami, dźgając za każdym, najbardziej mimowiednym ruchem. W głowie pojawia się tysiąc różnych, kotłujących się myśli, gdzie większość jest z automatu wykluczana przez tą drugą większość. Ruszyło ją jednak twarde i nieugięte dotąd sumienie czy kryje się za tym jakiś głębszy, zabunkrowany skrzętnie sens? Gdyby nie mama, śpiąca piętro wyżej, pewnie .

A głosy niosły się echem przekrzykiwane. A ja najbardziej ze wszystkich. A nikt nie potrzebował dla nikogo, tylko wszyscy dla ja.

Ekspedientka niecierpliwie potrząsnęła dłonią z paragonem, czekając na zapłatę. Wracając myślami na Ziemię, po czym sięgnęła do torebki, by wyciągnąć z niej portfel. Klienci stojący za nią wydawali z siebie niezadowolone chrząknięcia. Spieszyli się, a ona blokowała kolejkę. Położyła na ladzie dwudziestodolarówkę i chwyciła foliową torbę z zakupami.

Wpisy będę pojawiać się chronologicznie, w odpowiednich odstępach czasowych. Nowości już WKRÓTCE! Gorąco zachęcam do sprawdzania strony na bieżąco i zapoznania się z jej treścią. Dziękuję Wam wszystkim z całego serca za obecność oraz wsparcie na blogu i mam nadzieję, że nadal ze mną pozostaniecie. Opublikowany w Wspomnienia Zagubionych Dusz. Niech radosne Alleluja będzie dla Was ostoją zwycięskiej miłości i niezłomnej wiary.