Pomyśl ile może zmienić jedno słowo, jeden gest. Biegłam niczym szaleniec uciekający przed ścigającym jego wyrokiem. Mijające mnie osoby spoglądały na mnie z gniewem, gdy potrącałam co drugą osobę. Przepraszałam ich tylko krótkim współczującym spojrzeniem skierowanym na ich poturbowaną sylwetkę. Co ty tu robisz? Dopadł mnie Jony, gdy przekraczałam próg mieszkania. Łapałam powietrze niczym ryba wyciągnięta z wody.

Tu są tylko nowe pytania. Myślałam, że w moim życiu nie wydarzy się nic ciekawego. Nie mogłam się bardziej mylić. Przyzwyczajając się do tego uczucia, powoli chodziłam po pomieszczeniu, zastanawiając się, gdzie właściwie jestem. Na około dwudziestu metrach powierzchni nie było nic poza łóżkiem i stolikiem z małą lampką koło niego. Mimo tego, że była ona jedynym źródłem światła, nie miałam problemów z widzeniem.

Niedziela, 26 marca 2017. Przepraszam Was bardzo dziewczyny, że znowu zostawiłam Was na tak długo. Pozdrawiam Was bardzo cieplutko i serdecznie, piszcie co u Was! Udostępnij w usłudze Twitter. Jak to po co? Nic w.