Καθισμένη στην παραλία ανοίγω το Moleskine να γράψω μετά από καιρό. Στις προηγούμενες σελίδες τα γράμματα σου και μια ζωγραφιά από την πρώτη εκδρομή. Το απόγευμα το σπίτι στένευε επικίνδυνα. Αυτή μητέρα εδώ και ένα χρόνο, αυτός της φώναζε πως κάθεται όλη μέρα στον καναπέ. Συνομιλώ με φίλη και αποφασίζω να κατέβω στην παραλία. Μουσική στο μυαλό αυτό το τραγούδι.

Μετά από ώριμη - τρομάρα μου - σκέψη κατέληξα ότι όπως και να χουν τα πράγματα είμαστε όλοι μόνοι. Δεν πα να είσαι με γονείς, με φίλους, με εκείνον, με εκείνη, στο βάθος μόνος είσαι. Εσύ κι ο εαυτός σου, και πολλές φορές σε προδίδει κι αυτός. Καλύτερα να πάρεις τη γαμημένη απόφαση να μείνεις μόνη σου παρά να στην επιβάλλουν και μετά να ρχεσαι και να κλαψομουνιάζεις στα μπλογκ. Άντε μου στο διάολο τώρα. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.