I przychodzę z marnym, krótkim rozdziałem ale lepsze to niż nic. Wiem, że was zawiodłam. Od jakiegoś czasu nie miałam łatwo, dużo znanych mi osób odeszło. O jeszcze więcej się martwię. Od jakiegoś czasu jedyne co robię to leżę i czytam. Nie mogę powiedzieć, że to coś interesującego, czasami czytam tylko po to żeby nie myśleć. Później zaczęłam się spóźniać z oddawaniem zadań domowych.

Chłopak o ciemnych włosach stał w swojej mikroskopijnej kuchni z telefonem w ręce. Palce zaciskały się mocno na urządzeniu, które cudem nie zostało zmiażdżone. Szczęki bruneta były napięte, podobnie jak wszystkie mięśni jego ciała. Zresztą nawet nie miałby z czego. Wirusy szalały, a Katherine Winetrop stała nieruszona przez armie zarazków. Jednak nie tym razem! Tym razem.

Siedziałam sztywno i przyglądałam się Mistrzowi Lorasowi z niedowierzaniem. Obserwując w napięciu jego oszpeconą blizną twarz, czekałam aż parsknie śmiechem i oznajmi mi, że to tylko głupi żart, byśmy wszyscy mogli wreszcie przejść do sedna sprawy. Jakby Mistrz Loras kiedykolwiek wcześniej miał w zwyczaju żartować w tak poważnych sytuacjach. 8211; Czy to jakiś test? 8211; wykrztusiłam wreszcie, nadal zbyt zaskoczona, by spokojnie rozważyć jakąkolwiek inną możliwość.

Ogromny ogród otaczał ozdobny mur. Kwiaty tworzyły barwne kompozycje i symetryczne kształty. Dróżka z kamieni wiła się i okrążała całą posiadłość. Gdzie niegdzie ustawiono figury, przedstawiające jednorożce, centaury i inne mityczne postacie. W powietrzu unosił się zapach kwiatów i deszczu. 8211; To nie wszystko. Zdecydowanie większa część Akademii znajduje się po drugiej stronie. Ale teraz nie mamy czasu na zwiedzanie. 8211; Ruszyła w stronę schodów.