Se fryn era e ngrohtë. E dashurisë - që vjen. Bashkë me erën e luleve. Natës dhe erës së prillit. Ju tregoj për ty - për ndjenjat. Që ma shtojnë ritmin e zemrës. Tek shpirti im ishin sekonda. Ti sërish je larg meje - shumë larg. Dhe unë vazhdoj të kënaqem. Duke biseduar me erën dhe natën. Retë e qiellit nuk na.

Një zë i ngjirur,. Si një vullkan i papërmbajtur,. Furtuna në maja të plepave. I përtyp ëndrrat e saja të pazbërthyera. Prej një rrënje në tjetrën,. Hulumtoj prejardhjen e njeriut,. Gjethet më shikojnë me xhelozi,. Çdo ditë dhe në secilin hap,. Hasi ekuacionet me shumë të panjohur. Ndonjëherë, as vetë nuk di,. Se kush isha dje dhe kush jam sot! Pasqyra e vjetër, si çdo herë, më shikon.

KONCERTI I LAMTUMIRËS SË ZOGJVE. Dëgjoj çdo vit me ëndje. Se ato të zogjve të foleve,. Jehojnë me zëra alto,. Bilbilat, kanarinat, gushkuqët,. Të bufëve dhe sorrave në kor. Trumbetave me lëkura drurësh,. Pylli jehon për gjashtë muaj. Çajnë perdet e reve,.

Nesër do jem edhe për një vit më i moçëm. Një vit do ikën tinëzisht nga jeta ime. Dhe më afër do jetë dita e lamtumirës. E miqët do të më urojnë si përhera. Nesër do dehëm e xurxull do të bëhem. Për ti harruar të kqijat e kësaj bote. Dhe gjithë të dashurat do ti sjell në mendje. Që dashuria të mbretëroj në shpirtin tim. Nesër edhe dita do të jetë më e ngrohtë. E dielli ka për të lozur me ëndërrat e mia. Nesër veç muzat do më bëjnë shoqëri.

Haxhi Muhaxheri - Nëntë poezi. Që ia kishin zili perënditë. Nga shkëlqim i nurit të saj. Kokën lart në qiell! Ata i përkund era e moteve. Djepat me nillullat e lokeve. Ata bartin historine e moshës.