Czwartek, 27 sierpnia 2015. Siedzę sama na balkonie i wdycham czyste górskie powietrze. Zamykam oczy i czuję, jak ostatnie promienie chowającego się za górami słońca ogrzewają moją twarz. Na kolanach trzymam laptop, na którego ekranie świeci pusta strona, czekając aż zapełnię ją słowami, ale ja nie wiem co napisać. Ostatnio pokazałam Wam ich spodziewających się dziecka, ale kiedy to było? Podrapałam za uszami towarzyską suczkę o imieniu Daisy, a w.

Był piękny, słoneczny dzień. Stała przed lustrem ze skupieniem wpatrując się w swoją sylwetkę. Włosy spięte miała w piękny kok. Delikatny makijaż dodawał jej wdzięku. Biała suknia szeleściła pod każdym jej ruchem. Gorset idealnie podkreślał jej figurę, a szeroki rąbek sukni sprawiał, że wyglądała jak księżniczka z bajki. Biały welon opadał do samej ziemi. Uśmiechnęła się do lustrzanego odbicia. Czekała na ten dzień od bardzo, bardzo dawna.

To była tylko jedna chwila, która zmieniła wszystko. W tej jednej chwili cały twój świat rozpadł się na tysiące drobnych kawałków, a wszystko, w co do tej pory wierzyłaś okazało się być niczym w stosunku do tej tragedii. Nagle zostałaś bez tego, co stanowiło trzon twojego życia, co było nierozerwalną cząstką ciebie. Nie jesteś już tą samą osobą. Więc kim teraz jesteś? Zawsze taka silna, dzisiaj pokruszona, ze śladami łez na policzkach, całkowicie zamknięta w swoim cierpieniu.

Behind the Wall of Casual Tyler Harris. Sunday, November 2, 2014. Tonight I found myself sitting at my computer. I was trying to write. Word was open, but nothing was there. Just a white screen and vague title in my head. Word is not a creative environment. I caught myself thinking back to this thing. You needed it to be ok.

Drawing rivers onto my skin. And spinning my hair into gold. Turning my thoughts into rivers. The river pulling me under,. Saying my hair looks gold underwater.