Wiedziałam, że ta chwila kiedyś nastąpi. Zaglądnijcie, rozejrzyjcie się, może Wam się spodoba. Nie wiem jak Wy, ale ja już nie mogłam wytrzymać bez Teodora. Ale to już inna sprawa. I tutaj już nic nie tłumaczę. Po prostu zapraszam! Udostępnij w usłudze Twitter.

Po spotkaniu Zgredka zdecydowałam, że odpuszczę sobie chodzenie do kuchni na jakiś czas. Wiedziałam, że moje przemowy tylko pogarszały stan Mrużki, która i tak ledwo się trzymała. Było mi jej strasznie żal. Nie dość, że przez parę lat była traktowana okropnie, znowu musiała cierpieć. Nie mogła przeżyć faktu, że cały ten Crouch tak po prostu się jej pozbył. Po wtorkowych zajęciach siedziałam tam razem z Cedrikiem. Puchon dosiadł się do mnie, informując, że cieszy się, iż dałam sobie spokój z WESZ.

Nieważne, czy zaprzątasz sobie głowę testami gimnazjalnymi, czy w maju napiszesz egzamin dojrzałości, czy dopiero co udało ci się jakoś odnaleźć w pierwszej klasie liceum. Oprócz tych zwykłych, codziennych wyborów takich jak wybór płatków albo jajecznicy na śniadanie, musisz podjąć decyzje rzutujące na całe twoje dalsze życie. Stanęliśmy przed kolejnym bardzo ważnym wyborem, bo liceum to ponoć te najlepsze, najbardziej owocne lata.

Pierwszy wdech obcego powietrza wywołał u mnie okropny atak kaszlu. Osunęłam się na kolana, za całych sił starając nie zwymiotować. Kiedy kaszel minął, pospieszne otarłam oczy z łez i podniosłam głowę, rozglądając się. Powietrze było nijakie - ni to ciepłe, ni zimne. Drażniło w nos, gardło i płuca. Było ciężkie i pełne czegoś, czego nie mogłam zidentyfikować. Czymkolwiek był ten ostry piach, musiałam się przed nim uchronić.

Jeszcze raz dziękuję osobie, która zgłosiła mnie do konkursu na blog miesiąca. Samo to jest dla mnie ogromnym wyróżnieniem. Jeśli ktoś chciałby zagłosować, powinien KLIKNĄĆ TU. Jeśli chodzi o następny rozdział, na pewno. Nie pojawi się przed dwudziestym. Wyjeżdżam i nawet nie mam zamiaru brać laptopa ze sobą.

Panna Granger właśnie kończyła pakować śpiwory, kiedy rozległ się dzwonek zwiastujący czyjeś przybycie. Szybko podbiegła do drzwi, które otworzyła jednym, zamaszystym ruchem. Pansy wydała z siebie odgłos oznaczający radość. Nasz Blaise w końcu się zakochał! Ciekawa jestem, czy znamy tę dziewczynę. Draco w kwestii ubrań jest gorszy niż ja, a to coś mówi. Harry, który stał w drzwiach kuchni zajada.

Obydwoje zatracili się w czymś, co nie miało prawa bytu. Aby dowiedzieć się więcej, zapraszam do zakładki O blogu.

Dziś wyjątkowo zaczniemy od informacji duszpasterskich, ale niestety inaczej po prostu się nie da. Oto Bea postanowiła napisać historię od środka. Nie znaczy to bynajmniej, że urywam pisanie części pierwszej, broń Merlinie. Po prostu na razie nie mam do niej siły ani tym bardziej chęci.

Poprzedni wieczór wraca do mnie coraz wyraźniej z każdą minutą. Leżąc w łóżku pod jasną pościelą staram się nie myśleć co tak naprawdę te kilka zdań zmieniło w moim życiu. Wpatrując się w energooszczędne żarówki ciągle rozpamiętuję słowa, które zdziwiły nie tylko mnie, ale także i Aleca.