Niedziela, 13 lipca 2014. Nasze usta dzieliło jedynie kilka centymetrów. W ostatniej chwili gwałtownie położyłam dłoń na klatce piersiowej chłopaka, tak aby stawić mu opór. Przepraszam Louis, ale ja tak nie mogę. Brunet odetchnął, spuszczając głowę w dół i odsunął się ode mnie, ściągając przy tym rękę z drzwi do mojego pokoju. Przycisnęłam ręką klamkę i weszłam do środka. Chłopak spojrzał na mnie, a ja zamknęłam drzwi.

Boję się być jedynym cieniem, który widzę na ścianie. Boję się słyszeć bicie serca jednej osoby. Słyszę bicie tylko mojego serca. Na dziś koniec, Martinez. - splunął na mnie aspirant i po raz ostatni kopnął mnie w brzuch. Najmocniej ze wszystkich razy w ciągu ponad jednogodzinnego przesłuchania. Kiedy już przy mnie w końcu będziesz, nie puszczę cię dalej niż na odległość szeptu. By zetrzeć me łzy, zostało mi tylko ściskać mocno poduszkę.

Czemu do mnie napisałeś? A czemu by nie? Wiesz, rzadko, kiedy ktoś do mnie pisze, tym bardziej ktoś obcy. No to chyba czas to zmienić. Krzyknęła moja mama z parteru. Odkrzyknęłam, no w pewnym sensie; mój głos przypominał bardziej skrzeczenie koguta niż krzyk. Rzuciła, a po chwili stała w drzwiach. Praktycznie z prędkością światła podeszła do komputera. - Z kim piszesz? Automatycznie przeszłam na inną zakładkę, gdzie oglądałam różnego rodzaju buty - jak to nastolatka.

Niedziela, 18 stycznia 2015. Gdy wróciliśmy do mieszkania Chace pomógł mi zdjąć płaszcz i odprowadził mnie do drzwi od mojego pokoju. Na pożegnanie pocałował mnie w czoło, życzył dobrej nocy i poszedł do swojej sypialni. Z uśmiechem na twarzy udałam się na górę. Nie zdziwiłam się kiedy zauważyłam, że na moim łóżku siedzi Nicki, Jessica i Britney. Podejrzewałam, że będą chciały wypytać mnie o szczegóły. Spokojnie, przebiorę się i wszystko wam opowiem.