No dobra, może nie koniec, mam nadzieję tu jeszcze wrócić. Zawieszam Demoniczną Ocenialnię na czas nieokreślony. Znacie powody mojej decyzji, dlatego nie będę Wam ich powtarzać. Bardzo proszę traktować tę ocenialnię jak umarłą- nie zgłaszajcie się do ocen i nie proponujcie współpracy. Komentarze wciąż możecie pisać, jeśli chcecie, od czasu do czasu zajrzę tutaj. Zostałam pełnoprawną oceniającą na Krytyce Dla Odważnych.

Czwartek, 22 sierpnia 2013. Dziwne - mruknąłem sam do siebie, w tym samym momencie uświadamiając sobie, że nie jestem tu całkiem sam, jak zdawało mi się na samym początku. Przez otwarte okno do środka zaglądała mama, przyglądając mi się ze złością. Mamo, proszę - jęknąłem, a ona się uśmiechnęła. Dziwnie się czuję - wyznałem po chwili milczenia, a on przytaknął. Chwilę siedział obok, jakby.

Może gdyby się tym zainteresował, to byłoby lepiej? Nie oceniajcie mnie za to, co myślę. Moje życie to pasmo porażek i błędów. Ironia losu, że teraz mam ochotę modlić się do tego starego dziadka o chwilę spokoju. Patrycja i Mateusz stoją przy drzwiach z obojętnymi minami. Ciekawe o czym oni myślą. Tylko czy tak się da? Nagle Anika poruszyła temat, który i mnie interesował. Przepraszam bardzo, ale my tu o czymś rozmawialiśmy. Ja z resztą też nie mam po co, wiem co d.

odbyła się wczoraj, w samo południe. Sąd orzekł, iż będzie ona prowadzona za zamkniętymi drzwiami, dlatego na wszelkie informacje musimy czekać aż do ogłoszenia wyroku. Wygląda na to, że oskarżona o bycie Motylem Evelyn V. zachowuje tajemniczość do samego końca.

Prawie nic nie czuję, kiedy patrzę w ich puste twarze. Nie przerażają mnie już, nie sprawiają, że serce bije szybciej, a dłonie zaczynają się pocić. Brakuje początkowego zdziwienia i strachu przed tym, co obce. Nie uśmiecham się, nie udaję, iż wszystko jest dobrze. Spoglądam w ich oczy i widzę własne odbicie. ale nawet to nie sprawia, że jest mi przykro. Dr Scoot chrząka znacząco, chcąc zwrócić na siebie naszą uwagę. Udaje jej się to, ale tylko połowicznie.

Dosyć szybko pogodziłam się z nową sytuacją, ba zaakceptowanie jej zabrało mi około pięciu minut. 1-nareszcie miałam szansę wyrwać się od mojej, patologicznej, rodziny,. 2-z tego czego się dowiedziałam, od teraz dysponuję pewną mocą, jednego z żywiołów, co robi ze mnie dosyć silną i niepokonaną istotę,. 3-cholernie mi się to podobało. Czy ty wiesz, co narobiłaś? Nie, ale to piękne, więc zabieraj łapy i daj mi się rozkoszować bólem.

Póki śmierć nie zetrze ostatnich śladów przeszłości. Chłód zimnego wiatru, tchnienie martwych uwięzionych dusz. Schwytanych na wieczność, czarne wrony przerywają ciszę. Ogród umarłych ożywa wieczorem i nie możesz go zatrzymać. Polub to, otwórz swój umysł i też będziesz to czuć. Dźwięk, dotyk, myśli, to że byłeś tak niewidomy. Dostrzegłszy przysiadłego na dachu domu kukiełkowego kruka przystanął na moment.

8211; odezwał się głos Willa. Wreszcie piękne, drewniane drzwi z wyrzeźbionymi ornamentami, otworzyły się. W wejściu ukazała się staruszka o włosach bieluteńkich jak śnieg i dobrotliwym uśmiechu. Ubrana była w białą, zwiewną sukienkę, a na stopach miała sandały rzymianki w tym samym kolorze. Skupiłam w sobie całą moją siłę i uwolniłam MOJE słowa.