Rozdział dwudziesty pierwszy Śmiało, podpisz dziecko! Patrzyliśmy w skupieniu na kryształ, teraz mieniący się na biel i błękit o odcieniu bliskim perle. Jak duże było nasze zdziwienie, kiedy nic nie ujrzeliśmy, a tylko bez celu wgapialiśmy się w obraz przedmiotu. Spojrzałem na naszego gościa, widocznego w drewnianej ramie okiennej. Wiedziałem, że nawet nie odpowie na moje pytania, więc wstrzymałem się na pytającej mimice twarzy. Zając zmienił swoją minę na zaciekawioną.

Bardzo, bardzo ważne! Udostępnij w usłudze Twitter. Wtorek, 16 sierpnia 2016. No to jedziemy z nową historią. Sobota, 28 maja 2016. Kilka dni temu na blogu była mała rocznica. To już rok od założenia strony, w tym 10 miesięcy ciągłego dodawania postów, waszych komentarzy i ciągle wzrastającej liczby wyświetleń.

A nawet nie są wieczne. Jak je policzyć, pytasz? Na skrzydłach. Polecane i czytane Wasze linki. Błyskały zębami na czarnym atlasie. Utkana z martwych, zimnych oddechów. A księżyc oświetlał zroszone łąki. Stojąc tak i próbując przebić oczami. Dźwięczne kaskady i płaszcze białych widm.

Ten one shot nie jest o Jelsie więc nie musicie go czytać. Na razie nie nie mam nic z trzeciego rozdziału, ale pomyślałam, że ktoś może zechcieć to przeczytać. Podeszła do schodów prowadzących w stroną drzwi sierocińca. Przed postawieniem nogi na pierwszym schodku zatrzymała się. Porywisty wiatr zerwał kaptur z jej głowy ukazując piękne czekoladowe włosy i zaróżowione od zimna policzki. Odgarnęła siwy materiał okrywający śpiące oblicze dziecka.

Minęło sporo czasu od kiedy wgl odwiedzałam bloggera i przestanę go odwiedzać już tak na amen. Nie chciałam uśmiercać bohaterów, bo nie lubię tego robić, a rozdział jaki teraz mogłabym napisać to byłoby zniszczenie wszystkiego co stworzyłam. Przepraszam wszystkich, którzy mieli jakiekolwiek nadzieje, że powrócę i zarazem im podziękować. Środa, 31 sierpnia 2016.