Οι άγγελοι πετάνε, φωτογραφίζουν στιγμές και στα όνειρα τους τις μεταφέρουν και ταξιδεύουμε μαζί. Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012. Πάνω από ένα χρόνο μετά την τελευταία μου ανάρτηση, επιστρέφω με φωτογραφίες, λίγο πριν φύγω μόνιμα από αυτή την πόλη, που τα τελευταία 6 χρόνια έχει συνδεθεί με τη ζωή μου. Το είχα πει άλλωστε, αυτό το ιστολόγιο πάντα θα έχει χώρο για φωτογραφίες. Αυτά είχε να γράψει η. Παρασκευή, 18 Μαρτίου 2011. Καιρό έχω να γράψω εδώ, ε;.

We are all mad here. Οφείλω να παραδεχτώ κάτι πριν ξεκινήσω αυτό μου το post. Δεν ήμουνα καλός στους αποχωρισμούς. Οι αποχαιρετισμοί είναι σα να διοργανώνεις surprise party στον κολλητό σου. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα δακρύσει από τη συγκίνηση ή θα αδιαφορήσει πλήρως.

δε βρήκα τίποτα να πω. γυρίζω σαν αερικό με της καρδιάς σου την πυξίδα. Friday, March 09, 2012. Τα βράδια ξέρεις είναι πάντα τα πιο δύσκολα. Περιλαμβάνουν πάντα δάκρυα, σκέψεις, ένα συγκεκριμένο τραγούδι, διάβασμα παλιών μηνυμάτων, κοίταγμα φωτογραφιών και μια ελπίδα που τις περισσότερες μέρες μοιάζει να βαριανασαίνει. Saturday, October 22, 2011. Κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο.

Γιατί τα όνειρα πρέπει να ζούνε και τη μέρα. Γιατί η μέρα σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Θα έχετε δει πως τελευταία δεν γράφω πολύ. Η δικαιολογία πως δεν έχω χρόνο είναι μέσες άκρες ψέμα. Μπορεί να έχω λιγότερο χρόνο από παλιά, αλλά εξακολουθώ να γράφω. Δεν έχω χρόνο και κυρίως διάθεση να βρω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να γράψω. Να φιλτράρω τα κείμενα μου. Όταν άρχισα να ψάχνω τα ιστολόγια, έπεσα στο ιστολόγιο ενός ομολο.