Tijdens de tocht zien we ook veel vissers op de meren en mensen die aan het zwemmen zijn. Het weer is er weer naar. Wij zijn echter op weg naar het bijenm.

Definitieve route rond de Middellandse Zee. en een reislustige knuffel Rik, Bart, Monique en Hans. Maandag 14 januari begint wat aan de vroege kant, maar dat is wel vaker het geval de eerste nacht op een nieuwe stek.

Hans, Monique, Bart en Rik. We reden terug door Nakuru en Naivasha om ergens af te slaan en een karrenspoor te volgen naar het Kigio wildlife reserve. Hier zijn ook Rothschildgiraffen, maar die lieten zich niet zien. Het begon te regenen, de ruitenwissers moesten zelfs aan! Dat hadden we eerlijk.

Hans en Ineke bezochten in de namiddag een prachtig paleis in Marrakesh en Johan en ik besloten dat de volgende ochtend voor vertrek nog even te bekijken. Volgens de anderen was de buitenkant niet veel en de eerste vertrekken ook niet. Wat wij zagen was echter nooit meer dan een paar resterende muren, vijvers zonder water maar sommige met sinaasappelbomen. We zaten in het verkeerde paleis! Juist, de regen. Fijn voor de boeren, maar wij hebben wat met steden en regen.

Hans, Monique, Bart en Rik. Ze zijn teleurgesteld dat we maar 1 nacht blijven! Nee dank u, kinderen mogen er niet in gelukkig dus ik he been goed excuus om ook buiten te blijven. We zoeven over het asfalt het land uit en zijn in een mum van tijd de grens weer over. Wat een verschil met Libie en Egypte afgelopen najaar. Op vrijdagochtend zetten we koers naar het zuiden .

Na een fantastisch verblijf in El Chalten rijden we in alle vroegte naar het uitkijkpunt om de zon te zien opkomen op Cerro Torre en Cerro Fitzroy. Bart wrijft even zijn ogen uit en trekt direct zijn kleren aan om mee te gaan. Geweldig toch? Ongetwijfeld weer lekker met onze eigen camperbus, want die hebben we toch af en toe wel gemist. Geplaatst door Hans, Monique, Bart en Rik.