Pyta kobieta przysiadając obok ciebie na parapecie, który był miejscem twojej egzystencji od paru ładnych lat. Super-bąkasz wciąż patrząc przez okno i podziwiając rozwijającą się zieleń za oknem zwiastującą nadejście wiosny. Jest coś o co chciałabyś spytać? Poprawia okulary na nosie. Jaki mamy dzisiaj dzień? Dwudziesty marca. -mówisz cicho, zagryzając z całych sił wargę, aby tylko się nie rozpłakać- Coś jeszcze? Tak-odpowiada.

Stoisz w czarnej dopasowanej garsonce przed grobem Fabiana Drzyzgi, a po policzkach spływa ci wodospad słonych łez. Nie starasz się nawet ich ukryć. Jego koledzy z drużyny, rodzina i trenerzy. Wszyscy ubrani na czarno z posępną miną. Widzisz jak Krzysiek po raz kolejny traci przyjaciela, matka i ojciec chowają dziecko, Kowal żegna się z osobą, którą miał ocalić.

Znalazłeś się na podstronie autorki Kyane. Nie martwcie się, jeśli macie pod górkę. To znaczy, że idziecie w dobrym kierunku. Hans Solo - Dopóki jestem.

Wtorek, 10 listopada 2015. PRZYSZŁOŚCIOWE NOWOŚCI I JEDEN STAROĆ. Znów wychodzi coś z pod mojej ręki. Ale jeszcze nie pora, by publikować. Od razu mówię, że ja się do niczego nie zobowiązuję. Rozdziały mogą pojawiać się trzy dni pod rząd, ale pomiędzy dwoma częściami może być też dwumiesięczna przerwa. Jeżeli ktoś z miejsca deklaruje, że będzie czytać, to wszystko w kwestii regularności kolejnych części mamy wyjaśnione. Oczekujcie, czy coś tam.

Sytuacje przedstawione w Blogu nigdy nie miały miejsca. Są jedynie wytworem mojej wyobraźni. Widać można żyć bez powietrza . Wspomnienia odbierają mi oddech . Powietrze gęstnieje od Twojej obecności . Rozkoszuję się powietrzem, którym się ze mną dzielisz . Moje życie składa się z ilości Twoich oddechów . Wsłuchuję się w Twoje miarowe oddechy . To tak, jakbyśmy musieli oddychać tym samym powietrzem .