Nie zorientowałam się nawet, kiedy chłopak uniósł mnie do góry i zaniósł do jednego z pokoi. Uczyniłaś jakieś postępy na zajęciach? Zapytał, kiedy leżeliśmy już razem na ogromnym łóżku. - Niedługo będę najlepsza w całej grupie. - oboje parsknęliśmy cichym śmiechem. Rozchyliłam znów wargi, aby zacząć opowiadać mu o jednej z sytuacji mającej miejsce podczas zajęć, ale przerwał mi gestem ręki.

Wtorek, 3 września 2013. Zapytał, a mnie zamurowało. To już drugi raz jak o to pyta, a ja jeszcze bardziej nie wiem co zrobić. Przecież wtedy po naszych zaręczynach zaczęło się wszystko walić, a co jeśli teraz też tak będzie? Mam 100 myśli na minutę i sama nie wiem co zrobić. Nie mogę go tak trzymać wieczność klęczącego przede mną. Boże Jess weź się w garść. - wyjęczałam mu do ucha.

Przez następne kilka dni Naomi nie czuła się najlepiej. W nocy miewała gorączkę, a ból jaki przeszywał jej rozpalone gardło był nie do zniesienia. Najgorsze było to, że opuściła kilka dni na uczelni, a zbliżało się właśnie kolokwium, którego nie mogła zawalić. Przyszła jej pewna myśl do głowy. Odebrał już po dwóch sygnałach. Jasne, nie ma sprawy. Mógłbym ci je przywieźć nawet dzisiaj gdzieś ok. Co ty na to? Nie chcę się narzucać.

Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości. Zdenerwowana blondynka chodziła po całym pokoju. Jak na złość nie mogła znaleźć swoje złotego łańcuszka, który dostała na tę okazję od swoich rodziców. Nie dość, że denerwowała się całym tym wydarzeniem, to jeszcze zaczęła stresować się, że zgubiła cudowny prezent. Nagle do pomieszczenia weszła Natasha, która gwałtownie się zatrzymała, gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę. Przechyliła lekko głowę i delikatnie się uśmiechnęła.

Drugą część opowiadania znajdziecie pod tym linkiem. Nadal w to nie wierzę. Mam wrażenie, jakby to wszystko stało się wczoraj. Ten postrzał w dniu rozprawy z każdym rokiem daje coraz bardziej o sobie znać. Ból, jaki wtedy przeszywał moje ciało był nie do opisania. Tatusiu, gdzie mamusia? 8211; Spytała czterolatka. 8211; Spytałem z uśmiechem.

To właśnie dzięki temu, że trafiłam do sierocińca, poznałam swojego ojca, przekonałam się, że moja mama miała rację. To skończony dupek, na którego nie warto marnować czasu. Potraktował mnie jak kogoś niepotrzebnego, po czym ciężko było mi się było podnieść, ale czas wyleczył rany. A później nawet on próbował mnie odzyskać, próbował nawiązać ze mną kontakt, jednak ja wiedziałam, że to nie jest najlepszy pomysł. Chyba nigdy się tego nie dowiem.