Αφιερωμένο σε αυτούς που ακόμη ονειρεύονται. Τετάρτη, 6 Μαρτίου 2013. Ούτε μία φορά δε με αναζήτησες, μάλλον συνήθισες στην απουσία μου, ίσως συνήθισα κι εγώ! Γίναν όσα μας χωρίζουν ένας απέραντος ωκεανός ανάμεσα μας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, μία πικρία μου έμεινε και εκατοντάδες στιγμές, ως ανάμνηση των περασμένων. Υπήρχαν φορές που θύμωνα, έτσι θυμόμουν τα άσχημα και ένιωθα καλύτερα. Άλλες φορές πάλι ενοχές βασάνιζαν τις σκέψεις μου! Ναι έχω κάνει λάθη το παραδέχομαι, λάθη όμως έκανες κι εσύ! Πέρασα μ.

Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει. Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει. Κι αυτό τώρα λέγεται ζωή. Με θέα 3 παπαρούνες και 1 θάλασσα. Του το κρατάω αυτού του κόσμου.

Πήγα και απόψε στο φάρο. Του χάρισα εκατόν εβδομήντα τέσσερις σκέψεις. Τη σημερινή την κράτησα για εδώ. Στο ραντεβού που σου έδωσα δύο πράγματα είχα στο νου μου να σου πω, πως είμαι πολύ υπερήφανη για σένα και πως θα γίνω θεία. Κυριακή, 15 Φεβρουαρίου 2015. Ήρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο.

Υπαρχει και θα υπαρχει αυτη η σκοτεινη πλευρα στα πραγματα που τα κανει να ειναι αργη κινηση ενος μοιραιου ατυχηματος. Χιονια οπως αυτα που εχει η τιβι και χαλανε την εικονα. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Σάββατο, 31 Δεκεμβρίου 2016. Πως κανει ο κοσμος;. Τι λενε τα στατιστικα;.