Never too late to change your life. Sobota, 23 maja 2015. Dobry wieczór - chrząknąłem niezręcznie, delikatnie stawiając na podłodze Savanne. Zachichotała dziewczyna, obejmując ramieniem moją szyję. - powiedziała chłodno, starsza kobieta, zakrywając się swetrem. Czy to wróżka zębuszka? Parsknęła dziewczyna, siadając na podłodze. - szepnąłem, próbując podnieść dziewczynę. Czego ja się boję! Nie wiedziała.

Obudziłam się przez uczucie, że ktoś mnie przytula mocniej co swojego ciała. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Justina, który spał jak zabity, trzymając mnie bardzo blisko swojej klatki piersiowej. Przypomniało mi się jak pocałowałam jego pierś. Jak ja mu spojrzę w oczy? Czemu musiałam to zrobić? Przepraszam, nie powinnam. - powiedziałam cichutko wtulając się w jego klatę. - powiedział i podniósł mnie z wózka niosąc mnie do s.

Zostań ze mną, dobra? Za wszystkie kłamstwa, za każdą naciąganą prawdę? Nie mogłam go stracić. Nie mógł mnie zostawić, nie w ten sposób. Jaka głupia byłam! Jak mogłam powiedzieć Loganowi o nas? Nie może mnie zostawić w taki sposób. Dobry wieczór - zaczął młody lekarz w uniformie, który w ogóle do niego nie pasował. - To ty dzwoniłaś? Zapytał, a ja skinęłam głową. - Został pobity, tak? Jak masz na imię? Emily - wymamrotałam zerkając na smutną twarz chłopaka, który wciąż był nieprzytomny.

10 Potrafisz naprawić co zniszczone? Rita, spokojnie - wyszeptał troskliwie. Kilka łez skapnęło na jego dłonie. Zamknęłam powieki, wstrzymując tym samym na chwilę czas w moim wyimaginowanym świecie. Nie oczekiwał tłumaczeń, nie teraz. Przepraszam - powiedziałam, ściągając jego dłonie z moich ramion. Bo co niby innego miałam zrobić? Najpierw zachowałam się względem niego arogancko, a teraz mam go prosić o pomoc? Usłys.

You are my kind of perfect. Środa, 23 grudnia 2015. Zawieszam do czasu, w którym odzyskam chęci. Dziękuję za wszystko i przepraszam. Niedziela, 29 listopada 2015. Przetarłem twarz dłonią, siadając na krawędzi łóżka. Nalałem wodę do czajnika, klikając na przycisk, który rozpoczynał proces gotowania wody i oparłem się o na chwilę o szafkę, oddychając głęboko.

Może ze mną? Przebiegłem palcami przez swoje włosy, a następnie wysunąłem z ust wąską rurkę wypuszczając chmurę dymu. Ledwo minęło pół dnia, a ty już wypaliłeś połowę swoich fajek? Pewnego dnia i tak umrę, co za różnica z jakiego powodu. To i tak się stanie. Czy ty w ogóle spałeś? Kolejne pytanie zadał Jaxon. Nie - uśmiechnąłem się szeroko. - Byłem zbyt zajęty pieprzeniem Abi, żeby się przespać. Alex szybko wypalił papierosa i rzucił nie.