وانمود کن من را نمی بینی. یهو زد به سرم! .

تو خوابم ميدونستم كه منو نميخاي. انگار تو خواب داشتم خودمو نگاه ميكردم كه جاهايي ميموندم كه تو ديدم باشي. مث هميشه توجه اي بهم نداشتي. نگام س ر ميخوره روي انگشتاي كشيده ات. نفس راحت ميكشم هنوز حلقه توش نيس. تو خواب دلم واسه خودم ميسوخت و ميدونستم واقعي نيس ولي چشم برنميداشتم و ميخاستم تمام لحظه ها رو ضبط كنم. نگات بالا رو نگاه ميكنه.

از پایانی به پایان دیگر میرویم. مسائل یکی پس از دیگری ته میکشند. روزها را اکنده از تنهایی و نا امیدی به پایان میرسانم. همیشه نا امیدی را چیزی وابسته به چشم انداز زندگی میدانستم. امروز اما نا امیدی را کشف کردم که از قید زمان ازاد است. نمیتوانم ان چیزی را که احساس میکنم توضیح دهم.

شب آنقدر استرس داشتم که چندبار از خواب پریدم. خواب میدیدم که چشمهامو باز کردم و دیدم تو ماشینم. تو جاده شمال تهران بودیم که از گیجی خواب در اومدم و یادم اومد که فردا صبح ساعت 9 دفاعیه پایان نامم هست که یکدفعه جیغ زدم مامااااااان منو آوردین شمال چیکار من فردا دفاعیه دارم! بابام گفت نگران نباش الان تو جاده برگشت هستیم و تا 3 ساعت دیگه خونهای.