Wiem, że od dłuższego czasu nic tu nie dodawałam, ale wiecie, jak jest początek roku szkolnego i wszystko idzie z powerem. Mimo pozorów moja szkoła naprawdę wymaga i jest za co się wziąć, mimo że nigdy nie mam pojęcia, w co pierwsze włożyć ręce. Nie jest jakiś powalający, ale jak dla mię nawet do przeżycia. Jak na pracę, którą wykonałam w niecałe 30 minut z kilkoma przerwami, nawet ujdzie. Osobiście, gdy spoglądam na tę okładkę, uśmiecham się jak głupia.

Było ich bardzo dużo,a przcież tak długo byłam nieaktywna! To oczywiście sprawiło mi wielką radość. Jeśli chcecie bym nadal pisała to opowiadanie to napiszcie komentarze pod tym postem. Chce zobacyć ile osób jest chętnych bym wznowiła to opowiadanie. Poniedziałek, 28 marca 2016.

Jak obiecałam, jestem z rozdziałem. Prawdę mówiąc rozdziały 18, 19 i 20 to będą tasiemceee! Dziękuję za wszystkie Wasze cieplutkie słowa i zachęcam każdego, kto czyta do komentowania, to wiele dla mnie znaczy! W kolumnie po prawej stronie możecie zobaczyć małą zapowiedź rozdziału 18, zapraszam! Miłego czytania i buziaki! Hogwart, 7 listopada 1998.

Dlouho jsme se neviděli, že? Jasně, jasně. Přijď si po více jak jednom měsíci a omluv se. Ne, vážně se omlouvám. Co ty s těmi blogy děláš? Ale na blogování nebyl čas ani nálada. Tedy, nálada by byla ale čas.

Przed kinem postanowiliśmy iść do restauracji, a Ryan oczywiście znając mnie zbyt dobrze, wybrał moją ulubioną włoską kuchnię. Nawet mnie nie pytając zamówił mi lasagne, a ja poczułam się jak za starych dobrych czasów, kiedy mieszkaliśmy w Londynie i wszystko było łatwe i nieskomplikowane. Kelley był zabawny, opowiadał mi różne anegdotki i natychmiast przypomniałam sobie, dlaczego go kochałam. 8211; Ryan wyglądał na zmartwionego, więc z trudem się uśmiechnęłam.