I tak nikt Cię nie usłyszy! 28 maj 2012 rok. Po chwili namysłu zerwał się z krzesła i wybiegł z pokoju. Zbiegł po schodach na parter, po czym skierował się do salonu, z którego dobiegały odgłosy włączonego telewizora. Na kanapie w salonie siedziała jego matka wraz z jej nowym partnerem, który nie darzył Andreasa zbytnią sympatią i szacunkiem. Mamo, możemy porozmawiać? A nie możemy jutro? Ale to ważne. -nalegał, wręcz błagalnym, ale również zniecierpliwionym głosem.

Z przykrością oznajmiam,iż zawieszam. Działalność tego bloga do końca wakacji. Spowodowane jest to brakiem czasu i weny na pisanie tego opowiadania. Może okazać się,że wraz z powrotem nastąpią zmiany w sposobie pisania. Jest mi ogromnie przykro z tego powodu.

Sobota, 10 grudnia 2016. Ędkością światła przemierzałem korytarze domu rodziny Ferro, aby jak najprędzej dotrzeć do pokoju Adriano. Wystarczająco wiele czasu już straciłem w korkach - Modena była miastem, w którym nie było o nie trudno, towarzyszyły mieszkańcom oraz turystom na każdym kroku, a szczególnie nasilały się, gdy komuś się gdzieś spieszyło. Mimo usilnych prób nie by. Od wej ścia towarzyszyły mi spojrzenia Antonelli oraz pielęgniarki, która właśn.