Poprzez jedenaście tysięcy uczniów uczęszczających do uniwersytetu, tylko raz zauważyłam ukradkiem oka Sandy, która sama podziwiała niesamowitą aurę tego miejsca. Żałowałam, że nie mogłam dzielić chwili właśnie z nią, jednak nie byłam w stanie postąpić kolejnego kroku. Chciałam zająć się edukacją, bo dzięki wizie przyznanej mi na czas nauki mogę tutaj zostać i spełniać swoje marzenia. Zdawałam sobie sprawę z tego, że jeśli nie by.

Piątek, 17 października 2014. Siedziałam na krześle, kiedy wszyscy biegali wokoło. Widziałam mamę siedzącą na końcu pokoju, ocierającą łzy, chociaż jeszcze nic się nie wydarzyło. Olivia przewracała moje rzeczy, w poszukiwaniu szczotki. Za każdym razem, gdy chciałam wstać, przyjaciółka mnie zatrzymywała. Śmiałam się pod nosem i przewracałam oczami, nie do końca świadoma tego, co mnie czeka. Ja też - odparłam, po czym się zaśmiałam.

Dalej istnieję i skrzętnie tworzę ten desperacki 4 rozdział. 8211; Soren układał moje walizki tworząc pewnego rodzaju wieżę. Uśmiechnęłam się smutno rozglądając po pustym mieszkaniu i wsadziłam do torebki resztę podręcznych rzeczy, które leżały na białym stoliku. Dlaczego więc wracałam do destrukcyjnego Paryża? O czym tak rozmyślasz? .

Par Julie Cadilhac - Bscnews.