Gdzie są, cholera, moje kanapki? Krzyk Lou przeszywa powietrze, a ja kulę się na sofie. Czuję, jak wzbiera we mnie gniew i frustracja. - Kuźwa mać, Ammie! Będę wieczorem, nie czekaj na mnie z obiadem. - słyszę jeszcze i drzwi wejściowe zamykają się z trzaskiem. Muszę się uspokoić, bo każdy nerw we mnie pulsuje i z trudem przełykam ślinę . Ocieram łzę spływającą po policzku. Dobrze wiem, że wieczorem nie będzie lepiej.

CZYLI MÓJ KOLEJNY BLOG Z OPOWIADANIEM O 1D! Niedziela, 23 czerwca 2013. Włączcie sobie muzykę dla efektu. Kiedy opowieść dobiegła końca, byłam równie zapłakana jak moja mama. Postanowiłyśmy pojechać do szpitala, by sprawdzić, jak miewa się tata. Dał tacie maksymalnie 2 tygodnie życia.

Nie ma co przedłużać- nie będzie nowych odcinków, przepraszam wszystkich, którzy oczekiwali na kontynuację. Mi samej jest przykro z tego powodu, ponieważ miałam zaplanowaną znaczną większość całego opowiadania, jednak nie jestem w stanie dodawać postów regularnie.

W innym życiu, sprawiłbym byś został. Wtorek, 7 maja 2013. Rozdział nie sprawdzany, za błędy przepraszam. Loczek, a więc jak się poznaliśmy? Zapytała odgarniając niesforne pasmo brązowych fal wchodzących jej do oczu. Zaśmiała się subtelnie kiedy zobaczyła moją zapewnie zdezorientowaną minę. Kaju, ty mój promyczku.

Panie doktorze co z nią? Nie wiem czy mogę panu udzielać takich informacji, ale może pan tam wejść i ją zapytać. Czego się boisz Liam? Zapytała ledwo słyszalnym głosem. Odpowiedział pytaniem na pytanie, a ona zaprzeczyła. To przez tego do góry. - wskazała palcem na sufit i lekko się uśmiechnęła. O co w tym wszystkim chodziło? Możesz mi wytłumaczyć co ci się stało? W końcu Destiny ul.