Wtorek, 31 marca 2015. Zawołała Jen, kiedy zbliżyliśmy się do grupki znajomych. Już mieliśmy wysyłać po was ekipę poszukiwawczą. - Co robiliście tak długo? Pływaliśmy. - Gdzie reszta? Zanoszą rzeczy do auta. - ledwie odpowiedział, a z oddali dosłyszeliśmy podniesione głosy, głównie Wojtka. Był wściekły i ostro na coś przeklinał, a Wiktoria próbowała go uspokajać. Zapytał Aaron, jak tylko wyszli zza drzew.

W lekkim stresie stawiałam kolejne kroki. Ibrahim miał rozpocząć rozmowę, a jak na razie opowiadał mi jedynie jakieś śmieszne historyjki o piłkarzach Barcelony, które wprawdzie wcale nie wzbudzały we mnie radości. Przyznam, że czasem już myślałam, że ta rozmowa polegała właśnie na przedstawieniu mi kilku graczy z wesołej perspektywy, jednak moje myśli z każdym jego słowem byłby coraz bardziej sprzeczne. Słyszałem co spotkało Cię na ostatnim ognisku. Gdybym był wtedy w Barceloni.

Nie przypuszczałam, że dzięki Niemu moje życie może się tak dogłębnie zmienić. Jeszcze niecałe trzy lata temu zamykałam się w swoim pokoju i przykładając poduszkę do mojej twarzy, płakałam. Wtedy byłam w stu procentach przekonana, że ktoś rzucił na mnie fatum i nie mam nawet szans na przetrwanie. Jego bliskość i uczucia pozwoliły mi się odbudować i stać się lepszą osobą. Kochałam, kiedy mówił do mnie swoim zachrypniętym, męskim głosem, kiedy mnie całował i pokazywał jaki świat może być piękny.

Minęło sporo czasu od ostatniego wpisu, dopadł mnie totalny brak weny, czasu i sił. Wpadłam na pomysł, żeby opisać pewną historię, tym razem bez piłki nożnej, coś totalnie mojego. Chciałybyście poznać mojego Hero? Udostępnij w usłudze Twitter.

Poniedziałek, 26 sierpnia 2013. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę! Usłyszałam, gdy tylko weszłam do kawiarni i odnalazłam stolik, gdzie była moja mama. Zajęła miejsce przy oknie, na widok na stadion. Gdy mnie zobaczyła, od razu w jej oczach pojawiły się łzy. Kochanie, nawet nie wiesz jak się zmieniłaś. Wypiękniałaś i jeszcze bardziej wydoroślałaś. Opowiadaj, jak tam ci się układa z Cristianem, tak? .

Serdecznie zapraszam Was na mój drugi blog z opowiadaniem. To historia z tym samym głównym bohaterem, ale zupełnie różniąca się od tej na tym blogu.

Środa, 12 lutego 2014. Pieprzyć to wszystko - jęknęła sama do siebie. - Zrozum Thiago, mam cię dość! Ruszyła pewnym krokiem w jego stronę. - Mam się dosyć jak jeszcze nikogo innego! Mamo, będziesz miała wnuczkę - uśmiechnęła się lekko dziewczyna. - I będzie najpiękniejszą dziewczynką na świecie. Po mamusi - dopowiedział Thiago i ucałował ją w policzek. - Będzie małą córeczką tatusia, moją małą culé.

Teraz mam już trzyletniego synka, którego z resztą już David oswaja z piłką, ale na szczęście mały to lubi. Wszystko mi się już z jednym kojarzy. Mam 29 lat i chcę urodzić taką drugą, wspaniałą kruszynkę. Urodzę, i to już za jakieś osiem miesięcy. Dowiedziałam się o tym ponad tydzień temu, ale chciałam to dokładnie potwierdzić. Wciąż jestem głową tego wielkiego projektu mojego ojca, z tym że mam tam zaufaną osobę, która panuje nad tym wszystkim, na miejscu.