Gecikmiş bir treni bekler gibi bekliyorum seni. Dudaklarında söylenmemiş bir şarkıyla, çık gel! Yağmur gibi yağ şehrime. Alelacele çal kapımı! 12 Eylül 2013 Perşembe. İnsan en çok bir eylül akşamı özler. Bir gülümsemeyi, bir sıcak merhabayı, bir bakışı, bir sesi. Yaprak yaprak dökülür özlemler, bir ağaç gibi. O zamanlara daha çok şey sığdırabilseydik. Böyle olmamalıydı, şu an sarılıyor olmalıydık, eylül bu yağmursuz olur mu hiç? Hiç kimse eylül ayında, tek başına.

Bildiğiniz gibi uzun zamandır buraya yazı yazmıyordum. Hem kendime motivasyon olması açısından hem de daha kaliteli bir görünüme sahip olması açısından blogu taşıdım. Artık yeni bir yazı yazsam bile buradan göremeyeceksiniz. Bu yılbaşı çok güzeldi bence. Her ne kadar denk getirip geri sayımı yapamasak da. Sonra kimlik kontrolü falan ölmediğimi hatırladım.