نوشته های گاه و بی گاه من. خدایا میدونم میخای بهترین رو بهم بدی. شکی ندارم و من منتظرم. یقینی به دلم انداختی که هیچ شکی بهش راه نداره. دوستت دارم امام زمان من. دوستت دارم امام رئوف من. با شما ارومم خیلی اروم انقدر که انگار رو ابرام و منتظر لطف و عنایتتون. برای سلامتی امام زمان برای فرجشون یک صلوات. گاهی وقت ها از ادم های این دنیای واقعی خسته میشم میام اینجا مینویسم.

از مادرم آموخته ام سادگی ام را. در اوج سرافرازی ام افتادگی ام را. تا درک کند کیفیت سادگی ام را. سوگند به عالم که به عالم نفروشم. ارث پدرم جرأتم آزادگی ام را. اگرم تا پر عنقا برسانیم. از کف ندهم دولت افتادگی ام را. عمری ست که شرمنده شد از زندگی ام مرگ. تا شرح دهم این همه دلدادگی ام را. ما جمعه را به شوق تو تعطیل کرده ایم.

تصویر یک شکست در آیینه من است. بغضی شکسته هم نفس سینه من است. عمری است بی گدار به بیراهه می روم. دلواپسی مصیبت دیرینه من است. در رهگذر حادثه با من به غیر غم. همراه و همسفر دل بی کینه من است. پل های پشت سر همه ویران وپیش رو. پای ز راه مانده و پر پینه من است. چراغ راه امیدم فروغ اوست. او آفتاب نیمه آدینه من است. رفت ودیگر سخن از راز دل خویش نگفت. حرفی آخربه من از آن همه تشویش نگفت.