Kolejny blog, kolejne opowiadanie o One Direction. Tym razem w narracji pierwszoosobowej. Mam nadzieję, że się spodoba. Boziu - jęknęłam sama do siebie, patrząc na zegarek. Przecież nie mogę się spóźnić na pierwszy dzień szkoły! Zerwałam się z łóżka jak poparzona i pobiegłam do łazienki. Szybka kontrola wyglądu w lustrze - nie jest źle. Czesanie, makijaż, z powrotem do pokoju. Zeszłam na dół po marmurowych schodach, do kuchni i otworzyłam lodówkę.

Niedziela, 18 września 2011. You played in bars, you play guitar. W nocy w ogóle nie mogłam zasnąć. Ciągle przekręcałam się z boku na bok, przykrywałam się, odkrywałam. Zniżyłam się już nawet do poziomu liczenia baranów. Nie mogłam uspokoić myśli, które obracały się wokół jednej osoby. Konkretniej pewnego przystojnego, opalonego szatyna o niebieskich oczach i imieniu Louis. No cześć, śpiochu, wreszcie dzwonisz! .