من که گفتم این بهار افسردنی است من که گفتم این پرستو مردنی است. آه عجب کاری به دستم داد دل هم شکست و هم شکستم داد دل. روزگارم بد نیست غم كم میخورم. كم كه نه هر روز كمكم میخورم. عشق از من دورو پایم لنگ بود. غیمتش بسیار دستم تنگ بود. گر نرفتم هر دو پایم خسته بود. شیشه گر افتاد هر دو دستم بسته بود. چند روز یست كه حالم بد نیست. حال ما از این و آن پرسید نیست. گاه بر زمین زل میزنم گاه بر حافظ تفعل میزنم.

آدمی را دوست نمیدارم میخواهم درخت باشم پرندگان را بیشتر دوست دارم.

کمترین تحریری از یک آرزو این است. آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی. در قناری ها نگه کن در قفس تا نیک دریابی. کزچه د ر آن تنگناشان باز شادی های شیرین است. کمترین تحریری از یک زندگانی آب نان آواز. ور فزونتر خواهی از آن گاهگه پرواز. ور فزونتر خواهی از آن شادی آغاز. ور فزونتر باز هم خواهی بگویم باز. آنچنان بر ما به نان و آب تنگسالی گشت. که کسی به فکر آوازی نباشد. اگر آوازی نباشد شوق پروازی نخواهد بود. کسی نه شاخه گلی می آورد.