Znaczy się, dzień dobry. Jest 22, po wielu trudach i mozolnych próbach. Nie, nie, nic nie mówiłam. Tym rozdziałem kończymy pierwszą serię tu był pewien tekst ale z Wilczym i z Szóstką się nie zadziera, a ja się ich boję, więc tekstu już nie ma . Bo, ludzie, pisanie bez ć i ż na klawiaturze to katorga! Dlatego nie dziwcie się, jak zobaczycie. Poza tą dziesiątką, która głosowała? 160;Grom.

Piątek, 24 kwietnia 2015. Jak widzicie dawno nie pojawiały się tutaj żadne rozdziały. Mam tutaj dużo mniejszą motywację niż na wattpadzie. Różnica między liczbą wyświetleń tu a tam jest ogromna, a wiadomo, że jeśli się wie, że więcej osób coś czyta to i chętniej się to pisze.

A co jeśli nigdy mnie nie zobaczysz? Dzień pierwszy, piątek. Nie miałam pojęcia od czego zacząć. Wprowadziłam odkurzacz oraz mój wózek z potrzebnymi środkami czystości i innymi niezbędnymi rzeczami, które rzuciłam na środku salonu. Stanęłam między tymi wszystkimi klamotami w tym brudnym apartamencie. Witajcie, przyszłam was posprzątać. - powiedziałam do panującego tam nieporządku i wzięłam się do pracy. Przynajmniej sama nie muszę zaczynać rozmowy. Szczerze za nią nie przepadałam. Kto jak kto, al.

Środa, 27 sierpnia 2014. Nie sądziłam, że zdążę w terminie, który ustaliłam w połowie sierpnia, ale owszem, zrobiłam to i muszę przyznać, że to dziwne uczucie, bo ostatnio takie rzeczy działy się bardzo dawno temu. Bardzo dziękuję za komentarze pod pierwszym rozdziałem! Rozdział dedykuję Emily i Marcie, chociaż niestety nie mogłam jej poznać. Pozwalam negatywnej energii przekształcić się w gniew skierowany w rodziców.