Chodź na śniadanie, skarbie! Jestem przy tobie. - szepnęła delikatnie całując go w czoło. Sergio, gdzieś ty do jasnej cholery był? Zawołał Adam, który był aż cały czerwony ze złości. - odpowiedział przeczesując włosy dłonią. - sapnął podając kuzynowi pudełko z obrączkami. Razem weszli do kościoła i stanęli z prawej strony. Sergio od razu w oczy rzuciła się drobna, ciemnowłosa kobieta w długiej, niebieskiej sukni. Zapytał z uśmiechem na t.

Serdecznie zapraszam Was na mój drugi blog z opowiadaniem. To historia z tym samym głównym bohaterem, ale zupełnie różniąca się od tej na tym blogu.

Powoli wracam do świata fanfiction, chociaż patrząc na zaległości będzie to dla mnie niesamowicie trudne. Jednak dam radę! Jestem Wam to winna. Piszę tę notkę głownie dlatego, aby skierować do Was prośbę. Jeśli widzicie na swoim blogu, że go czytałam i nagle przestałam, a w Spamie nie ma Waszego komentarza z linkiem, to proszę, dodajcie go. Kiedyś porządkowałam zakładkę Spam i przez przypadek usunęłam kilka komentarzy.

A pesar del dolor y la amargura soy tuyo. Niedziela, 22 czerwca 2014. Z torba na ramieniu i wodą w ręku z kolegami wyszedłem z obiektu treningowego Valdebebas. Mieliśmy bardzo dobre humory - zaczynaliśmy treningi do nowego sezonu. Sergio entuzjastycznie opowiadał nam o swoim synku - już stał się ulubieńcem wszystkich, jedynie nie zazdrościliśmy Ramosowi jego partnerki - Pilar, która według nas nie miała na niego dobrego wpływu. Sergio jednak nie pozwolił sobie pomóc.

Środa, 10 kwietnia 2013. Barcelona, Hiszpania 2018 rok. Śmierć jest nieodłączną częścią ludzkiego istnienia. Każdy człowiek rodzi się, aby umrzeć. Matka Chiary zmarła pięć lat temu. Włoszka do dzisiejszego dnia pamięta ten dzień. Uroczysta msza w kościele w Neapolu, spotkanie z całą rodziną, kondolencie. Wciąż tęskniła za matką, ale wie, ze tam, an gó.