Κυριακή, 8 Μαΐου 2011. Πρέπει με ένα φιλί του να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια ερωτική απογοήτευση, και να έχει έξι ζευγάρια χέρια.

Ως την άκρη του ουρανού σου. Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου 2010. Σας ευχαριστώ που μου κρατήσατε παρέα. Μάθαινα κατά καιρούς πολλά από όσα λέγατε για εμένα. Σήμερα πήρα εντολή να διαγράψω αυτό το ιστολόγιο και το προφιλ μου. Αν και δεν δέχομαι εντολές από κανέναν στην προσωπική μου ζωή, εδώ είναι η εξαίρεση του κανόνα. Η προσωπική μου ζωή δεν σας αφορά. Αν το πρωινό κουτσομπολιό είναι blogging, εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση! Κάντε τη δουλειά σας ανενόχλητοι! Σας ευχαριστώ όλους και όλες.

Με ρώτησε κάποιος γιατί γράφω, ποιά η αφορμή, τι με ωθεί. Δεν είναι αποτέλεσμα μελετημένης σκέψης η γραφή μου, ούτε διαθέτω κάποιο ταλέντο. Ασυνάρτητη είμαι, ω ναι. Γράφω τυχαία, ναι, τυχαία. Σκόρπιες λέξεις είναι οι σκέψεις που ξεπηδούν ορμητικά σαν χείμαρος. Δεν είμαι συγγραφέας, δεν γράφω βεβιασμένα, απλά αφήνω τις σκέψεις να με οδηγούν.

Παρασκευή έντεκα Ιουλίου δύο χιλιάδες δεκατέσσερα. Πώς περνάει τελικά ο καιρός. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Και τα πάντα έχουν μείνει το ίδιο. Μάλλον όλα στο μυαλό μας είναι. Από χθες το πρωί δεν είναι μόνο αυτή και ο καρκίνος. Από χθες το πρωί είναι αυτή, ο καρκίνος και τα χημικά όπλα της. Στον καμβά του Σεπτέμβρη, καλείται να ζωγραφίσει την άνοιξη.

When I was searching my mind. Just to find out if. To consider being bought? I was sure that I saw. All the world but I keep wishing for more. So I keep checking my direction. Am I still still in connection. Had a chance to be the saviour. But I through it away.

Ο αγώνας τελειώνει πάντα είτε με νίκη είτε με ήττα. Την εσοχή ενός απόκρυφου βράχου στην κορυφή της Οίτης διάλεξε ένα ζευγάρι αετών να φτιάξει τη φωλιά του. Μαζί τους μεγάλωνε με αγάπη, στοργή και περισσή φροντίδα, ένα αετόπουλο, το δικό τους αετόπουλο.