Witam wszystkich, którzy jeszcze tu zaglądają. Tak, nie było mnie długo, bo długo nic nie napisałam. Przychodzę do Was z wysoko podniesioną głową, patrząc do przodu. Nie oszukujmy się, są marne szanse, że w najbliższym czasie cokolwiek tu dodam. Zapytacie zatem, czy to definitywny koniec kolacji. Dla Was kochani mała miniaturka - wydarzenia za X rozdziałów, które mają miejsce w kolacji z wampirem. Żebyście wierzyli we mnie, i żebym ja sama uwierzyła.

Wszystkich czytających proszę o zostawienie komentarza. Chcę wiedzieć, ile was jeszcze jest. Alex do cholery, rusz się! No przecież idę. Za godzinę maja tu być, a my nie jesteśmy przygotowani. - objął mnie w talii i delikatnie pocałował. To co mam w końcu robić? Przysiadł na oparciu kanapy i patrzył na mnie wyczekująco. Ale to był pomysł Soph.

Piątek, 2 maja 2014. Gdy wróciłam do mieszkania wciąż nie znałam odpowiedzi na większość pytań. Wiedziałam, ze chcę zostać w Nowym Jorku na stałe, że chcę pójść na studia, wynająć mieszkanie, znaleźć pracę. Ale wiedziałam to wszystko jeszcze przed wyjazdem z Atlanty. Teraz wiedziałam, że muszę wytrwale do tego dążyć. Dlatego w drodze powrotnej kupiłam trzy dodatkowe gazety z ogłoszeniami. Wzięłam z samochodu kilka rzeczy na przebranie i wróciłam do domu.

Nic nie jest tym, na co wygląda. Piątek, 27 lutego 2015. Przepraszam za tak długą nieobecność. Kajam się, nie mając nic na swoje wytłumaczenie. Długo szła w górę rzeki, aż znalazła miejsce, w którym kamienie były tak ułożone, że dało się suchą stopą przejść na drugi brzeg. Była tak zmęczona, że z początku nie dała rady zasn.