Sonunda engellemeni kaldırdılar demek sevgili WordPress. Sanki uzun zaman sonra evime dönmüş gibi hissettim kendimi.

Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, millî dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan, demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk Devletidir. Daha hiçbir şey yaşamadım ki ortasında olayım hayatın. Ama kenarındayım, o kesin! Hem de en kenarında. Bizim mahalle gibi şehrin dibinde. Ben bunu daha önce de yaptım. Hem de yakın zamanda sayılır. Yine bir blogun daha sonuna geldik.

Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye. Bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Çünkü bizzat ben, yarım kalmış bir niyetim. Anlamlarını bilmeden sevdiğimiz şarkılar var ya. Sesin kıvrılıp büküldüğü yerde ıslanıyor gözlerimiz. Hayat, sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.

Evde bir boşluk, bir eksiklik var çünkü biz bir eksildik. Geçen zaman, yaşananlar, acılar, tatlılar, gözyaşları ve hüzünler, kavgalar, kırgınlıklar, dargınlıklar, çılgınlıklar, duvarlarda çınlayan kahkahalar. Bütün bunlar bizi bir bütün yapmıştı. Birbirinden çok farklı parçalardan oluşan kocaman bir bütün. Düşündüğümden de fazla bağlanmışız birbirimize. Ve şimdi kocaman bir parça eksik, kopup gitti. Yılmamak, mücadele etmek, vazgeçmemek ve en önemlisi inanmak.

İÇİMDE ŞEFİNİ KAYBETMİŞ BİR ORKESTRANIN HÜZNÜ VAR, DIŞIMDA CHARLİE CHAPLİN GÜLÜŞÜ. Oyuna geri döndüğünde herşeyi unutan! Üşüyen kelimelerim var ellerimde. Ellerimden soğuk, yüreğimden buz. Duymak istemeyeceğin kadar anlamlı ve anlamak istemeyeceğin kadar gerçek! Kara bir kalem var ellerimde. Yazdıkları görünüşü kadar ince olmayan. Acıtan sözler yazan, yazdıgında kendinden bile kırılan! Öyle siyah ki gece,öylesine derin ki okyanus! 21 Haziran 2008 Cumartesi. Iyimisin diye sorup, mera.